„Goede zorg kost geld, meer goede zorg kost nog meer geld en op een gegeven moment is het geld op, dus dan moet je kiezen”, aldus Bos. „We durven de impopulaire keuzes niet te maken. We blijven pretenderen de toenemende zorgvraag van een ouder wordende, welvarender, veeleisender en technologisch tot meer in staat zijnde samenleving op te kunnen vangen met minder middelen.”

Hij ziet het ‘duikgedrag’ bij farmaceuten, artsen, verzekeraars, zorgbestuurders en politici, die allemaal om hun eigen redenen geen financiële grenzen durven aan te geven.

Als het gaat om de uit zijn voegen barstende gezondheidszorg, steekt Bos ook de hand in eigen boezem: „Als politicus heb ik het niet kunnen voorkomen, als zorgbestuurder heb ik het niet kunnen keren.” Hij eindigt zijn betoog met de vraag: „Wie durft?”