„Ik zou willen dat ik minder snel gemakkelijke antwoorden had gekregen. Minder vaak met de altijd kloppende schema’s om mijn oren was geslagen.” Er valt een stilte. „Daardoor was ik helemaal niet voorbereid op een seculiere wereld waarin God totaal niet voorkomt en die toch helemaal klopt. Ik kwam van het ene gesloten systeem in het andere terecht, en dat gaf enorme kortsluiting.”

Terug in de auto denk ik na over de woorden van deze eerlijke jongeman. Zijn woorden leiden vanzelf naar andere beelden, die nabranden op mijn netvlies. Een hoogleraar die tijdens zijn lezing vertwijfeld aan zijn hoorders vraagt hoe het toch komt dat christenen op geen enkele manier alert lijken te zijn als het gaat om de ontwikkelingen in de maatschappij en het effect ervan op ons geestelijk leven. Een wiskundedocent die tijdens een workshop met grote wijsheid de diepere laag van een bepaalde technologie peilt en zich afvraagt waarom veel christenen dat niet zien. Een journalist die tegen me zegt: „Ik ben de afgelopen tien jaar bij zo veel bijeenkomsten geweest waar goede initiatieven werden ondernomen, waar christenen samen krachten bundelden. Maar wat is ervan terechtgekomen? Van de meeste initiatieven is zelfs geen rimpeling meer te zien.”

En dan, te midden van dat alles, het beeld van een verhit gevoerde discussie over de vraag of je het woordje ”herre” in de Statenvertaling zou mogen vervangen door ”scharnier”…

Het stoplicht springt op rood. Ik rem af en ben er blij om. Want deze weg leidt tot weinig hoop en verwachting. Ik besef dat ik hiermee de verkeerde kant op kijk. Naar beneden. En dat ik met al deze gedachten ook zelf van beneden ben.

Want aan de andere kant zie ik nu: een meisje dat onlangs op gebed volledig genas van een chronische ziekte, voor de dokters een raadsel. Een jongere die na een les doorvraagt over het gelezen Bijbelgedeelte, en geen genoegen neemt met gemakkelijke antwoorden, maar echt honger heeft naar wezenlijke, levende antwoorden. Een ex-verslaafde die bij een presentatie van De Hoop getuigt van zijn Redder. Jongeren die vol passie getuigen van hun Heere Jezus. Een zuster die op haar zeventigste belijdenis doet. Kerkmuren die wegvallen als de verbondenheid in het geloof in de Heere Jezus wordt ervaren.

God is aan het werk, ook (en nog steeds) in deze wereld. Dat is de realiteit en daarom hebben we hoop en verwachting. Als wij onze schema’s op elkaar gaan toepassen, wordt het een puinhoop. Maar als Hij komt, wordt het licht en wordt alles anders. We hebben een levende God, Wiens wegen alle verstand te boven gaan. En Die in geen enkel menselijk schema past.