Ondanks dat hij het in al die jaren na de oorlog nooit meer heeft gedaan, ging het versturen van het bericht door middel van de signalen hem nog goed af. „Ik ben niets vergeten”, zei Grisnigt na afloop. „Na al die jaren zit het nog altijd in mijn hoofd, eh vingers.” Volgens de kenners haalde hij met veertien tot vijftien woorden per minuut de gemiddelde snelheid. „In de oorlog waren dat er zestien tot achttien”, herinnert Grisnigt zich. Desondanks vroeg hij de radiozendamateur naast hem een deel van de boodschap voor zijn rekening te nemen. „De spanning was iets te groot”, zei de Engelandvaarder.

Het lukte overigens niet meteen om verbinding te krijgen met de Britten. Grisnigt, de enige geheim agent uit die tijd die nog in leven is, vertelde dat het er destijds net zo aan toe ging. De veteraan verbleef aan de Prinsengracht in Amsterdam en zond vrijwel dagelijks berichten door naar Engeland. Het ging om economische of militaire boodschappen die hij via een prikbord in een eethuis tot zich kreeg.

Grisnigt zei zichzelf niet als een held te zien. „Dat ben ik nooit geweest.” In zijn boodschap sprak hij zijn bewondering uit voor de „moedige vliegtuigbemanning” van de Britse luchtmacht die tijdens de oorlog de geheim agenten dropten. „Veel van de vliegtuigbemanning en geheime agenten zijn omgekomen tijdens deze missies. We zullen ze altijd herinneren.” Van de in totaal 180 geheim agenten, zijn er 95 gestorven. Ook zijn kompaan Pieter Hoekman, met wie hij werd gedropt, overleefde de oorlog niet.

De geheim agent werd in 1944 gearresteerd. Hij overleefde de oorlog en verliet kort erna Nederland. Veel heeft hij in de jaren daarna niet aan zijn werk in die tijd teruggedacht, maar de laatste jaren doet hij dat meer. Het was een spannende tijd. „Elke keer contact met Engeland gaf me echt een kick.”