De 45-jarige Urker heeft al jarenlang rugklachten. Vooral in 2001 werd de pijn steeds erger. Stoppen met zijn werk als servicemonteur bij motorenbouwer Wärtsilä in Zwolle kwam niet in hem op. Totdat de vroegere Noordzeevisser vanwege de pijn niet meer verder kon. Werken was uitgesloten. Tenminste, zo werd gedacht.De vader van zes kinderen liep diverse revalidatiecentra af. Maar zonder succes. Ondertussen kwam hij op het idee voor de klas te gaan staan. Pasterkamp: „Ik wilde absoluut niet stilzitten. Daarom heb ik met de directeur van de Johannes Calvijnschool in Urk gesproken over omscholing tot basisschoolleraar.” Dat ging echter niet zonder slag of stoot. Twee keer in de week naar pabo de Driestar in Gouda rijden terwijl hij nauwelijks kon zitten, bleek onmogelijk. Eén keer per week naar de Gereformeerde Hogeschool in Zwolle ging beter. „Ik ga nu naar het derde jaar. Maar in het begin heb ik veel lessen staande moeten volgen.”

In de tussentijd kwam hij bij revalidatiecentrum De Trappenberg in Huizen. Daar begon hij op 19 juni vorig jaar, enkele dagen na het laatste tentamen van zijn eerste studiejaar, met een revalidatieproces. „Andere revalidatiecentra gaven alleen aandacht aan de lichamelijke klachten. In De Trappenberg kijken ze ook naar psychische problemen. Een paar jaar niets kunnen betekenen, doet je namelijk geen goed.”

Na drie maanden klinisch en vijf maanden poliklinisch revalideren was hij zo ver dat hij niet meer in De Trappenberg hoefde te verblijven. Hij moest leren zelf te trainen. „De afgelopen periode heb ik wel veel geoefend, onder andere met wandelen. Als ik een week niets aan training doe, ben ik weer een paar weken achterop. Ik moet continu in beweging blijven.” Pasterkamp heeft nu nog 50 procent van de pijn die hij eerst had. „Ik kan nu veel meer.”

Begin dit jaar ontstond het idee het Pieterpad te gaan lopen, dat loopt van het Groningse Pieterburen naar de Sint-Pietersberg in Zuid-Limburg. „Ik kom jaarlijks op een camping in Hardenberg die aan het Pieterpad ligt. Ik wandelde daar altijd, maar ik had nooit de gelegenheid de hele tocht te lopen. Die kans heb ik nu wel.”

Ter voorbereiding ging hij oefenen met lopen en op een crosstrainer en een hometrainer. Die hulpmiddelen had hij sowieso al nodig voor zijn revalidatie. „In het begin kon ik maar twee minuten op de hometrainer. Maar dat is sterk verbeterd.” Elke dag loopt hij bovendien meer dan 10 kilometer. Pasterkamp houdt een tempo aan van 6,5 kilometer per uur. „Als ik ga slenteren, krijg ik pijn in mijn rug. Daarom loop ik het grootste deel van het Pieterpad alleen. Ik moet mijn eigen tempo aan kunnen houden.”

Wel loopt er enkele dagen een therapeut van De Trappenberg mee. Het revalidatiecentrum houdt onder andere door middel van telefonisch contact nauwlettend in de gaten of Pasterkamp de tocht vol kan houden. De wandelaar heeft in samenwerking met de instelling in Huizen zijn plannen opgezet.

Drie weken na zijn vertrek uit Pieterburen hoopt hij op de Sint-Pietersberg in Maastricht aan te komen. Zes dagen per week en 30 kilometer per dag lopen staat er op de planning. „Ik mag in de weekeinden niet naar huis, want dat zou betekenen dat ik mijn sponsorloop heb onderbroken.” Overnachten doet hij in pensions die op de route liggen. „De kosten daarvan komen voor mijn rekening. Die wil ik beslist niet van het sponsorgeld afhalen.”

Inmiddels is er ruim 7000 euro binnen. „Eerst hoopte ik op 3000 euro, maar nu wordt het misschien wel 10.000 euro.” De Trappenberg is er goed mee. Zeker is dat er een beamer van wordt gekocht, waardoor mensen die door een hersenbloeding geen kleine letters meer kunnen lezen nu op een scherm grote letters kunnen zien. Ook worden een douchestoel en een douchebrancard aangeschaft. „Nu de actie goed gaat, zal het verlanglijstje van De Trappenberg nog wel groter worden”, lacht Pasterkamp.