De brexit werpt zijn schaduw vooruit in het Ierse grensplaatsje Muff. Vandaag precies twee jaar geleden stemde 52 procent van de Britse kiezers voor vertrek uit de Europese Unie. Inmiddels is gebleken dat het vraagstuk van de grens tussen Ierland en Noord-Ierland een van de moeilijkste problemen is.

Momenteel bestaat die grens voornamelijk op papier en is die in het landschap onzichtbaar, maar dat wordt straks anders. Na de brexit wordt dit namelijk een EU-buitengrens.

”Reddins Coach Hire” is nu officieel in twee landen ingeschreven, om te voorkomen dat de Noord-Ierse markt straks gesloten zou zijn. Helemaal gratis ging het niet, vertelt Don Reddin. Hij moest meer dan 200.000 euro investeren in zijn terrein en organisatie.

Oorspronkelijk had het busbedrijf slechts één ingang aan de Kildary Road in Muff. Nu is er een tweede entree 100 meter verderop, op de Coney Road in Culmore. Daar wappert de vlag van het Verenigd Koninkrijk.

Boven op de kosten van het terrein komen de extra personeelskosten. Het kantoortje van de Noord-Ierse poot van het bedrijf wordt namelijk wel permanent bemand.

„Zestien bussen gaan naar het nieuwe stukje bedrijventerrein, 50 meter verderop in het Verenigd Koninkrijk. De andere zes blijven in de Ierse republiek”, aldus Reddin.

Graafschap

Don Reddin begon zijn busmaatschappij in 1992 in Muff. Het grensplaatsje ligt in het graafschap Donegal en telt bijna 1300 inwoners. Het Noord-Ierse Londonderry ligt op 10 kilometer afstand. De belangrijkste klandizie voor Reddins busonderneming ligt dan ook rond Londonderry. Sinds midden jaren negentig doet hij veel personen- en scholenvervoer in die stad. „We hebben 23 bussen in gebruik, waarvan er 17 rijden in Noord-Ierland en 6 in de republiek. Londonderry is voor ons de grootste plaats waar wij ons als busmaatschappij op richten. Na het besluit tot de brexit had ik al snel door dat ik in Noord-Ierland iets van de grond moest trekken om de toekomst van m’n bedrijf veilig te stellen.”

In 2012 had hij een aangrenzend stukje bedrijventerrein gekocht dat op het Noord-Ierse grondgebied ligt. Een schijnbaar vreedzaam kabbelend beekje vormt hier de natuurlijke grens tussen beide gebieden. Een pas gemaakte brug verbindt de percelen aan elkaar. „Het is een brug over bewogen wateren” , lacht Reddin.

Hij zegt dat hij officieel geen vergunningen voor de tweede ontsluiting nodig had. Toch heeft de gemeenteraad van Londonderry zijn plannen goedgekeurd.

Overleven

Hoewel Reddin zich heeft ingedekt tegen de brexit, hoeft die wat hem betreft niet te komen. „Er is te veel besluiteloosheid. De ene dag zeggen ze dat ze in de douane-unie willen blijven. De volgende dag kan het niet. Een harde grens is een reële mogelijkheid en dat wil ik voor zijn.”

Reddin herinnert zich de opstoppingen aan de grens in de jaren zeventig, tijdens de Noord-Ierse burgeroorlog. „Voertuigen werden doorzocht. Niemand die goed bij zijn verstand is, wil terug naar die situatie. Ik heb toen gezien hoe mensen in de problemen kwamen omdat ze aan de verkeerde kant van de grens woonden. Ze handelden niet snel genoeg. Daarom kopieer ik mijn bedrijf in Noord-Ierland. Als je met twee bedrijven aan twee kanten van de grens zit, heb je meer kans om te overleven.”

Reddin is uitermate kritisch over de Noord-Ierse premier Arlene Forster. „Na het referendum zei ze: „Het volk in het Verenigd Koninkrijk heeft gesproken.” Maar van de Noord-Ierse bevolking wilde de meerderheid in de EU blijven. Ook in het kiesdistrict van Foster zelf.”

De brexit is volgens Reddin een verkeerde stap. „Ierland is een klein land. Er wonen hier 6,6 miljoen mensen. Wij proberen hier twee economieën te laten draaien. Drie regeringen en twee landen zijn betrokken bij dit kleine eiland. Noord-Ierland en de rest van Ierland zijn elkaars grootste klanten. Londen City alleen is al groter dan wij. Zorg liever voor banen. We moeten geen muren bouwen. Dit is niet de manier om vooruit te komen.”