De komende jaren gaan telkens tien stoffelijke overschotten naar het defensielaboratorium in Soesterberg. Het Nederlands Forensisch Instituut NFI bepaalt het DNA-profiel. De BIDKL stelt zaken als geslacht, leeftijd, lengte en verwondingen vast. Als het complete profiel klaar is worden de resten opnieuw begraven.

Met behulp van DNA van naasten die in de Tweede Wereldoorlog een familielid zijn kwijtgeraakt wordt gezocht naar matches. De 103 onbekenden uit Loenen zijn volgens Jonkman voornamelijk mensen die zijn doodgeschoten op de Waalsdorpervlakte of zijn omgekomen tijdens dwangarbeid in Duitsland.

„Kort na de oorlog verliep het begraven van omgekomen Nederlanders chaotisch. Daarom hebben we soms namen zonder lichaam. Van andere slachtoffers hebben we bijvoorbeeld nog een trouwring. Of we weten waar iemand is omgekomen. Samen met DNA en verhalen uit de familie kunnen we een heel eind komen” denkt Else Schiltmans, projectleider van de Identificatiedienst. „Maar het zal wel jaren gaan duren, het is een heel gepuzzel.”

Ingrid de Ruiter - de Vries vond zo in 2016 haar opa Piet de Vries terug. Zijn lichaam kwam in 1946 terug maar omdat Piet de Vries niet als vermist was geregistreerd, werd hij als onbekende begraven. Totdat De Ruiter ging zoeken. DNA van haar vader zorgde voor een match. „Als we maar genoeg DNA van naaste familie krijgen, moeten we veel vermissingen kunnen ophelderen”, aldus Jonkman.