Na een informeel uur is er een korte ceremonie en dan gaat het gebeuren. Er staan twee bussen klaar aan de weg en nadat ik mijn bepakking in het bagageruim heb gegooid, zoek ik een plekje bij het raam. De thuisblijvers staan enthousiast te zwaaien, in de bus wordt druk geroepen en gelachen. De chauffeur kijkt of iedereen er is en alle plaatsen bezet zijn -waarom krijg ik een gevoel alsof ik op schoolreisje ga?- en dan rijden we weg. Het is nooit leuk om afscheid te nemen, maar ik ben wel opgelucht dat we nu eindelijk gaan. Tijdens de dagen en uren van voorbereiding heb je toch naar dit moment toegeleefd. Bovendien werd deze missie tot vier keer toe uitgesteld.

Vanaf Eindhoven reizen we met het vliegtuig naar Koeweit, een vlucht van ongeveer vier uur. Alles verloopt naar wens tot nu toe. We hebben eigenlijk geen idee van wat ons te wachten staat, maar dat wordt al snel duidelijk. We zullen de nacht overslaan. Als we om 1 uur ’s nachts aankomen in Koeweit (twee uur later dan in Nederland), blijkt dat we gelijk aan de bustocht naar Irak beginnen. Een reis van nog eens dertien uur.

Zodra we het vliegtuig uitstappen, slaat de hitte ons in het gezicht. Het is midden in de nacht, maar de temperatuur ligt nog rond de 30 graden. Een prachtige sterrenhemel ontrolt zich boven ons. Ik kijk omhoog. Wij reizen niet alleen.

We moeten doorlopen, de bussen staan te wachten. Voor deze busreis moet nog het een en ander gebeuren. Omdat er in Irak maar weinig snelwegen zijn, is de route die wij moeten nemen, bekend bij praktisch de hele plaatselijke bevolking. Dat levert natuurlijk tal van risico’s op. Dus moet iedereen zijn kogelvrije vest aan en wordt ons allemaal een pistool en 150 kogels verstrekt. Mijn hartritme versnelt zich enigszins, maar ik besluit niet te veel te denken aan alles wat er zou kunnen gebeuren.

Tijdens de rit worden onze zenuwen flink beproefd. De Irakezen maken zelf -ook ’s nachts- redelijk veel gebruik van deze weg en hebben de gewoonte af en toe midden op de weg stil te gaan staan. Om onduidelijke redenen overigens. Regelmatig staat er voor ons een vrachtwagen die de doorgang blokkeert, eromheen debatterende Irakezen. Een ideale manier om een aanslag te plegen, schiet het onwillekeurig door je heen.

Er zijn ook hele stukken weg waar we door kunnen rijden, dit omdat er honderden gewapende Amerikanen met hun tanks langs de trajecten staan. Eindelijk rijden we de vliegbasis op. Voor dit moment: thuis.”