Volstrekt lachwekkend, oordeelde m’n nuchtere ik. Maar toch zat ook ik voor het scherm om de beelden van het sprookje in me op te nemen. De prachtige kapel, de mooie mensen, de glimmende auto’s. Er werd gezongen zoals alleen Engelsen zingen kunnen en toen was daar het moment van de trouwbeloften en het wisselen van de ringen. Wat me opviel, was dat er in de beloften die de twee elkaar deden nadrukkelijk gesproken werd van de opdracht elkaar te troosten. Ik kauwde een paar uur op dat prachtige Engelse woord voor troost: ”comfort”.

De eeuwenoude liturgie weet toch altijd weer door alles heen te prikken en je met beide benen op de grond te zetten. Want ook in het leven van prinsen zijn er tijden dat je aan alle luxe en glamour niets hebt. Dan heb je liefde nodig, een warm hart, een beschermende arm en een troostend woord.

M’n gedachten gingen naar de begrafenisstoet die lang geleden door Londen trok. Prinses Diana was verongelukt en achter haar kist liepen haar twee jongetjes: William en Harry. En vooral die tweede zoon keek zo verdoofd en verslagen dat zo ongeveer iedereen dacht: Het komt nooit meer goed met dat kind.

Wat een gemankeerd gezin, dacht ik toen ik eventjes alle glans wegdacht. Ouders gescheiden, moeder verongelukt en vader hertrouwd met de grote concurrent van moeder. Leven in een gouden kooi, geen gevoel mogen tonen, en er dan als mens toch zo goed uit te kunnen komen. Als een eerlijke en open koninklijke bengel die bij niemand stuk kan. Zelfs niet bij oma Elizabeth. Een murw jochie, dat hier nu voor het altaar stond als een volwassen man.

Hoe dat heeft kunnen gebeuren? Door dat simpele woordje: troost. Desnoods van een therapeut, want Harry heeft er nooit een geheim van gemaakt dat hij hulp heeft gezocht, maar toch. Want als er troost is, kan de werkelijkheid beter zijn dan het sprookje.