Een klap voor Iran
Aan de noordgrens van Israël heb je geen verrekijker nodig om in de verte de Iraanse vlag te zien wapperen. Iran is al jaren bezig om de Libanese militante beweging Hezbollah te voorzien van raketten en ander wapentuig. En dat gebeurt allemaal niet ondergronds. Met die vlaggen maakt Iran dagelijks een lange neus naar Israël. Teheran is duidelijk uit op provocatie. En, het moet gezegd: als Israël Hezhollah opnieuw wil aanpakken, zal dit moeilijker zijn dan in 2006.
Ook de militaire steun van Iran aan Syrië is niet zonder agenda. Deze vrijdagochtend sprak de Iraanse regering in een verklaring over het Syrische recht op bewapening en zelfverdediging. Op zich heeft Syrië dat recht. Het staat Damascus ook vrij om voor die zelfverdediging een bondgenootschap met Iran aan te gaan. Het punt is alleen dat Iran een duidelijk doel heeft, en dat is gericht op de vernietiging van de „zionistische entiteit.” Dat laatste is een neerbuigende betiteling van Israël. Er is geen enkele inlegkunde voor nodig om te weten dat Teheran de Joodse staat het liefst van de aardbodem ziet verdwijnen.
Israël zou dom zijn als het Iran daarom niet nauwgezet in de gaten houdt. Zeker als dit strengislamitische land werkt aan wapenopbouw in de buurlanden. De activiteiten in Syrië en Libanon zijn een regelrechte bedreiging van het voortbestaan van Israël.
In dit licht was het daarom wachten op het moment dat Israël tikken zou gaan uitdelen. Die volgden de afgelopen dagen, met de aanvallen donderdagochtend als hoogtepunt. Strikt genomen waren deze een vergelding voor Iraanse raketten die vanuit Syrië op de Golanhoogvlakte werden afgevuurd. Daarmee kan Israël tegen de internationale gemeenschap zeggen dat het een geval van zelfverdediging was, dat volgens het Handvest van de Verenigde Naties geweld rechtvaardigt. Maar ook Iran zal aanvoeren dat zijn raketten weer een reactie waren op iets anders, waarmee deze beschieting ook als daad van zelfverdediging te boek zou moeten staan.
Minstens zo belangrijk is waarschijnlijk het moment waarop de Israëlische aanval plaatsvond. Dinsdagavond kondigde de Amerikaanse president Trump aan dat de Verenigde Staten zich terugtrekken uit het Iraanse atoomakkoord. De militaire wereldmacht geeft daarmee aan dat Iran op het lijstje van onbetrouwbare landen staat, waarmee geen zaken te doen vallen. De Israëlische premier Netanyahu voelde zich daarmee vrij om een klap uit te delen.
Israël zegt dat alle Iraanse militaire centra in Syrië zijn geraakt. „Ik hoop dat we dit kunnen afsluiten”, zei minister Lieberman van Defensie. Dat is een verrassend verstandige opmerking van Lieberman, die immers niet bekendstaat als gematigd man. Als Iran echt alle wapentuig in de regio zou inzetten tegen de „zionistische entiteit”, wordt het feest van het 70-jarig bestaan van Israël wel behoorlijk verstoord. Van een escalatie wordt niemand wijzer.
