Taminiau (1975, Goirle) wil echter niet alleen de uiteindelijke resultaten laten zien, maar ook wat zich voorafgaand in zijn hoofd heeft afgespeeld. Zo is de werktafel die hij al zijn loopbaan lang gebruikt naar het museum gezeuld, waarop het patroon voor een jurk voor de koningin is gelegd. En projecties aan de muur tonen onder meer hoe hij beelden (zee, zand, groen en kassen) vanuit het vliegtuig opnam en verwerkte in een hesje en een broek.

In de gewoonste dingen ziet hij soms een ziel. Bij het fameuze ‘postzakjasje’ zegt hij in de begeleidende tekst dat hij in zijn eerste atelier reststoffen verzamelde in een oude postzak: „Ineens besefte ik wat daar allemaal in had gezeten”, doelend op lieve, boze en gezellige brieven.

Taminiau maakte de selectie „uit mijn kinderen” zelf, maar vindt het nu „een beetje raar” om het overzicht te zien. ,Ik heb geen jurken gemaakt om ze naast elkaar te zetten. Als jongen fantaseerde ik dat ik jurken ging maken. Nu heb ik gedaan wat ik heb gedroomd." Hij zegt dingen over zichzelf te hebben (her)ontdekt: „Je groeit door en gaat van jurk naar jurk. Ik zag een eindexamenstuk met bloemen weer. Dat was ik eigenlijk vergeten, maar bloemen komen telkens terug.”

Hoeveel jurken hij per jaar maakt, durft hij niet te zeggen: „Het gaat me om de lol van het maken.” Zijn creaties zijn meestal enorm gedetailleerd, met allerlei verfijnde borduursels: „Ik wil dat mijn jurken op tien centimeter afstand even mooi en interessant zijn als vanaf vijftig meter.” Hij borduurt niet alleen om het mooie: „Door het borduren manipuleer je de stof om deze te bewegen zoals je wilt.” Hij doet veel zelf, maar niet alles, want dat kost veel te veel tijd. Aan een „grote” jurk werken wel veertig tot tachtig mensen. „Handwerk heeft voor mij dezelfde schoonheid als de natuur omdat het altijd weer anders is.”

‘Jan Taminiau: Reflections’ duurt tot en met 26 augustus. Bezoekers kunnen de ontwerper er persoonlijk horen vertellen op 3 mei, 7 juni, 5 juli en 2 augustus.