Column (Jan van Klinken): Botterik wordt opeens sinterklaas
Bertus begon als postbesteller en eindigde zijn carrière bij het postbedrijf van Amsterdam. Bijna twintig jaar pendelde hij vier uur per dag tussen zijn woonplaats en zijn werkplek, maar dat had hij er graag voor over. Bertus beleefde nu eenmaal veel lol aan zijn baan.
Vorige week bereikte hij de pensioengerechtigde leeftijd. Graag had hij er nog een tijdje aan vastgeknoopt. Volgens de cao bestond die mogelijkheid, maar dan moest zijn baas het ermee eens zijn. Kwestie van jammer.
Extra sneu was dat hij bijna vijftig jaar in dienst was. Als zijn pensioendatum twee weken later was gevallen, zou hij recht hebben gehad op een interessante handdruk. Nu greep hij er net naast. Zelfs bloemen konden er niet af. Zo zijn nu eenmaal de regels bij PostNL. Een etentje met de collega’s en een ingelijst velletje postzegels van acht euro zoveel, dat was alles. Het etentje mocht zijn vrouw niet bijwonen. Dan moest je vijftig jaar in dienst zijn. O wacht, op de laatste dag van Bertus was er ook nog een kwartiertje tijd voor koffie en cake met collega’s ingeruimd. In de pauze, dat wel.
Het verhaal van Bertus dook vorige week op in de media. Dat was het moment voor PostNL om in actie te komen. De directeur himself klom in de telefoon en daalde vanuit zijn zetel neer om Bertus persoonlijk uit te zwaaien.
Ergerniswekkend vind ik zo’n bericht. In de eerste plaats omdat een juweel van een medewerker een welverdiende bonus aan zijn neus voorbij ziet gaan. Maar ook en vooral vanwege de actie van de directeur. Die zou zich normaal gesproken nooit hebben laten zien. Maar het komt in de media en meneer of mevrouw is er als de kippen bij.
Dezelfde irritatie heb ik als er weer eens een bedrijf in gebreke is gebleven. Volg consumentenrubrieken en de ellende gutst je tegemoet. Iemand brengt zijn auto naar de garage, haalt hem op en een tijdje later herhalen de klachten zich. Weer een reparatie en weer klachten. De autobezitter brengt zijn auto dit keer naar een andere garage, die het euvel binnen de kortste keren deskundig verhelpt. Uiteraard weigert de man de factuur van de laatste reparatie bij garage 1 te betalen en hij legt uit waarom. Er volgt een lange procedure met deurwaarders en al. Dan is de man het zat en belt hij naar het VARA-programma Kassa. Daar klimt men in de telefoon en dan kruipt de garage plotseling door het stof. De nota zal worden kwijtgescholden en er zijn cadeautjes. Botterik verandert opeens in sinterklaas. Krijgt u daar ook zo’n jeuk van?