Astrid zei dat de raadsman zich geen voorstelling kon maken van het leven zoals dat was met haar broer. „Je moet tegen Wim zeggen wat ‘ie wil horen. Anders is het mis. U laat hier nu één tap horen. Dat is niet ons gehele leven. Die tap is niet zoals het was. Over de telefoon zeggen we wat gehoord mag worden en zwijgen we over wat niet gehoord mag worden.”

In de ondervraging door Janssen benadrukte Astrid voortdurend en soms emotioneel dat van „een normaal leven zoals anderen dat kennen’ nooit sprake was. Volgens haar terroriseerde Willem Holleeder zijn familie zó dat iedereen, tot neefjes en nichtjes aan toe, zich volledig aan hem aanpaste.

Haar opmerking dat ,de serie taps” die Janssen liet horen „helemaal niets zeggen”, bestreed de raadsman fel. „Ons valt op dat de contacten binnen de familie heel normaal waren.” Hij las onder meer sms’jes voor die de kinderen van Cor van Hout na diens liquidatie aan hun „lieve oompje” stuurden. Ook las hij voor uit een getapt telefoongesprek uit de periode waarin Holleeder met ernstige hartklachten in het ziekenhuis lag. Sonja Holleeder zegt daarin iets te hebben gelezen over een hartspier en dat met haar broer te willen bespreken.

„Ik kan dat niet plaatsen”, aldus Janssen. „Als hij zo’n tiran was, dan zou zij toch juist moeten hopen dat hij doodgaat?”

De advocaat is na de middagpauze begonnen Astrid te verhoren over de criminele erfenis van Cor van Hout.