Huisartsen mogen zich volgens Scholten niet onttrekken aan de zorg voor verstandelijk gehandicapten. „Als dat zoals nu wel gebeurt, leidt dat tot een onnodige belasting voor AVG’s. Terwijl AVG’s in mijn ogen juist meer en beter in staat moeten worden gesteld zich te concentreren op handicapgerelateerde problemen. Maar dat kan alleen als de huisarts de niet-handicapgerelateerde voor zijn rekening neemt.”

Niet alleen de NVAVG, ook de Landelijke Huisartsen Vereniging (LHV) is volgens Scholte die mening toegedaan. Volgende maand adviseert een door de NVAVG en LHV geïnstalleerde werkgroep de besturen van beide verenigingen omtrent de problematiek.

Scholte pleit als NVAG-voorzitter voor een wat hij noemt „anticiperende geneeskunde.” „Daaronder versta ik dat artsen gericht op zoek gaan naar aandoeningen waarvan we weten dat ze op latere leeftijd veelvuldig voorkomen bij mensen met een bepaald syndroom. Van mensen met het syndroom van Down is onder andere bekend dat ze op latere leeftijd veelvuldig last krijgen van hoornvlies- en schildklierafwijkingen. Maar het is de arts die dat moet constateren; de gehandicapte zelf kan niet laten weten wanneer het zover is.”

Enig begrip voor de weigering van huisartsen is op zijn plaats, meent Scholte. „Complexe groepen als asielzoekers en psychiatrische patiënten zijn de afgelopen tijd wel heel gemakkelijk richting de huisarts geschoven. Daarom kan ik me voorstellen dat ze het nu even welletjes vinden.”

Minder te spreken is Scholte over het advies van het Capaciteitsorgaan, het officiële adviesorgaan dat het ministerie adviseert over het aantal nieuwe instromers voor medische beroepsgroepen. „Dat vindt een instroom van twaalf nieuwe AVG’s toereikend. Ons lijkt dat aan de lage kant, mede gezien het feit dat onze beroepsgroep redelijk aan het vergrijzen is.”

De voorzitter van de NVAVG houdt er rekening mee dat de problematiek de komende jaren nog verergert. „Een jaar geleden heeft de Vereniging Gehandicaptenzorg Nederland de beschikbaarheid van artsen voor gehandicapten geïnventariseerd bij alle directies van de aangesloten instellingen. Daaruit kwam naar voren dat dit voor tweederde van alle instellingen problematisch was, dan wel binnen vijf jaar problematisch zou worden.”