Waar blijft de kwetsbare patiënt? vraagt Grasdijk zich af in de brochure ”Barmhartigheid anno 2018. Euthanasie en voltooid leven in Nederland” van de stichting Schreeuw om Leven die vrijdag verscheen.

Grasdijk stelt dat de wet artsen over het algemeen vrijstelt van strafvervolging. Zij schrijft dit vooral toe aan de soepele opstelling van de regionale toetsingscommissies en het openbaar ministerie.

De commissies ontvingen sinds het van kracht worden van de wet in 2002 ruim 49.000 euthanasiemeldingen van artsen. Slechts 83 daarvan werden beoordeeld als onzorgvuldig, waarna het dossier werd doorgeleid naar het OM. Justitie seponeerde verreweg de meeste zaken, meestal voorafgegaan door een indringend gesprek. Het OM stelde tot dusver één opsporingsonderzoek in dat momenteel nog niet is afgerond.

Volgens Grasdijk moet justitie vaker vervolging instellen, bijvoorbeeld bij twijfel over de uitzichtloosheid van het lijden of over het weloverwogene van het stervensverzoek. „Beperkte toetsing en handhaving doen afbraak aan de rechtszekerheid voor patiënten en hollen de wet uit.”

In de brochure noemt Alex Schadenberg, voorzitter van de Euthanasie Preventie Coalitie in Canada, het opvallend dat de wet in landen waarin euthanasie is gelegaliseerd vaak vooral bescherming biedt aan degene die bereid is patiënten te doden. „Er is geen bescherming voor de patiënt die last heeft van depressie of van zware psychologische problemen die kunnen leiden tot de dood.”

Oud NPV-directeur dr. R. Seldenrijk noemt de manier waarop de euthanasielobby de begrippen euthanasie en versterven gebruikt „schoolvoorbeelden van taalvervuiling.” Hij wijst erop dat euthanasie in de Romeinse tijd verwees naar een plotselinge, natuurlijke dood zonder lijden en in de middeleeuwen naar een goed en met God verzoend sterven. Versterven is niet iets wat de patiënt zelf doet, stelt Seldenrijk. „Hij sterft niet omdat hij niet eet en drinkt. Hij eet en drinkt niet meer, omdat hij sterft.”