Dat kom je soms heel anders tegen. Laatst was ik bij de endocrinoloog (specialist in de hormoonhuishouding). Een consult van tien minuten kostte 210 euro – daarvan was ik uren buiten westen. Maar goed, ik had dan wel de beste endocrinoloog van Rome, en dat heeft zo zijn prijs.

In Italië staat de medische stand op een voetstuk. Het afdelingshoofd wordt vaak informeel baron genoemd, wegens zijn macht, invloed en omdat hij (of heel soms zij) zoveel mogelijk familie en gelijkgestemden in zijn baronie probeert te krijgen.

Ik beschouwde die 210 euro maar als een duur kaartje voor een voorstelling. De specialist hield spreekuur in een paleisachtig pand met een wachtkamer waar talrijke kamers op uitkwamen. Assistenten liepen af en aan en trokken telkens een andere deur open.

Toen ik eindelijk bij de professor naar binnen mocht, kwam ik in zo’n zaal waar normaal vredesbesprekingen worden gehouden, inderdaad zoals die van Versailles. Ergens ver weg in de ruimte zat de ‘baron’ in een statige fauteuil iets te schrijven in een elegant maar onleesbaar handschrift. Na een minuut liet hij de pen rusten en keek me aan. Daarna volgde een monoloog. Ik mocht nog een paar keer knikken.

Mijn couponarts nam niet alleen de tijd, maar gaf ook respect. Je kreeg bij hem het gevoel bijna gelijkwaardig te zijn, ik bedoel: als twee leden van dezelfde soort. Tevreden keerde ik naar huis, ook al omdat de arts had geconstateerd dat de prostaat gezond was. Dat was twee jaar geleden.

Afgelopen maand kwam ik bij Arturo C., zoals de arts heet, terug. Zijn losse stijl was niet veranderd, en ook zijn diepgaande onderzoek niet.

Na afloop vroeg ik hem de rekening. Het was nu 200 euro. Hij was geen low-cost-arts meer, dat was wel duidelijk, maar gezien de prijzen die in Italië links en rechts worden gevraagd nog heel redelijk.

Hij vroeg of ik een factuur wilde. Die wilde ik, anders zou ik niets van de verzekering terugkrijgen. Vervolgens informeerde hij naar de voorwaarden van de verzekering. Tachtig procent wordt vergoed, meldde ik hem. „Okay, dan schrijf ik je een rekening uit van 400 euro. Dat is niets, er zijn collega’s die wel 1200 euro in rekening brengen.” Ik hoorde een verontwaardigde toon in de stem van de arts.

Pinnen kon niet en het was meer dan ik rekening mee had gehouden. Ik liep dus even naar een flappentap.

Toen ik terugkwam lag de rekening klaar, eigenlijk een handgeschreven nota uit een bonnenboekje. Er stond nu ineens 520 euro op. Ik viel bijna van mijn stoel. „Zo krijg je de premie van de 20 procent eigen risico terug”, probeerde hij me te sussen. Ik betaalde laf vier honderdjes. Ik heb me nooit zo corrupt gevoeld.

In dezelfde week vervoegde mijn schoonmoeder zich bij een kliniek wegens ingezakte rugwervels. Het hoofd van de afdeling besloot om botcement in de rugwervels te injecteren.

Dat is een voor de hand liggende ingreep en daarom voerde de assistent de operatie uit. Arme jongen. Hij kreeg er twee mille voor, zo bleek uit de rekening. Het hoofd van de afdeling streek 4000 euro op. Wat nou internetcoupons!