Lichamelijke ongemakken, zoals een pijnlijke pols van een leven lang handen schudden, laten haar wel merken dat ze ouder wordt, „maar daardoor weet je nog dat je leeft.”

De openbare agenda is niet meer zo gevuld als vroeger, maar deze week is de prinses bij de koninklijke nieuwjaarsontvangsten in Amsterdam, vrijdag is er een groot feest in de schouwburg in Apeldoorn en in maart reist ze voor de paralympische winterspelen naar het Zuid-Koreaanse Pyeongchang. Ook staat ze dan weer op de schaatsen om deel te nemen aan De Hollandse 100, die zoon prins Bernhard organiseert om geld in te zamelen voor onderzoek naar lymfeklierkanker.

Geboorteland

Afgelopen jaar maakte ze met echtgenoot Pieter van Vollenhoven, met wie ze vorige week haar 51e huwelijksverjaardag vierde, ook weer een succesvolle officiële reis naar haar geboorteland Canada. De prinses vindt het vanzelfsprekend dat ze actief blijft. „Wij zijn opgevoed met een gevoel dat het onze verplichting is aan de Nederlandse samenleving.”

Daarbij speelt dat er bij het aantreden van haar neef Willem-Alexander als koning niet een volledige generatiewisseling plaatshad. Margriet, Pieter (78) en prinses Beatrix (bijna 80) zijn blijven werken, niet alleen omdat ze dat leuk vinden, maar ook omdat de jongere generatie –prins Constantijn en prinses Laurentien– voorrang geeft aan de betaalde eigen werkzaamheden.

„Het is mooi dat in Nederland de prinsessen nog steeds actief zijn. Dat zien de mensen graag en dat is goed voor de monarchie”, aldus de Belgische prins Lorenz goedkeurend. Hij zou dat in België eigenlijk ook graag zo zien.

Van drie naar twee

Dat de in 1943 in Ottawa geboren prinses zo’n prominente rol zou gaan spelen, lag niet voor de hand. Haar leven stond aanvankelijk in de schaduw van de oudere zussen Beatrix en Irene. „Ik fietste overal als derde achteraan”, zegt ze daarover in een interview.

De ommekeer kwam toen prinses Irene door haar huwelijk met de Spaanse troonpretendent prins Carlos Hugo van Bourbon-Parma in 1964 plotsklaps uit de lijn van troonsopvolging stapte. Opeens stond Margriet op de tweede plaats.

„Het was niet voorzien dat ik die plaats zou innemen. Ik had op meer schaduw gerekend dan ik heb gekregen”, verklaarde ze. Maar ze aanvaardde haar lot zonder morren. „Ik vond dat ik de zaak niet in de steek kon laten.”

Verlegen

Dat betekent ook dat ze zonder parlementaire toestemming niet met Pieter van Vollenhoven, de ”eerste burger aan het hof”, zou zijn getrouwd. „Dat wilde ik mijn ouders niet aandoen. Zo zit ik niet in elkaar”, legde ze bij een huwelijksjubileum uit.

De prinses moet ondertussen wel haar verlegenheid overwinnen. Gewoon op mensen afstappen en een gesprek aanknopen, zoals de jeugd tegenwoordig gewoon is te doen, heeft ze naar eigen zeggen moeten leren. „Dat zit niet in mijn aard gebakken.”

Dat haar zus Beatrix koningin wordt en niet zij, komt dan ook goed uit. „Ik ben niet iemand die eerzuchtig is en ik ben ook niet iemand die heel erg de eerste viool speelt. Dus wordt me weleens verweten dat ik te weinig eerzucht heb. Maar zo ben ik nou eenmaal”, vertelt ze.

Rode Kruis

Dat ze in 1995 voorzitter wordt van het hoogste bestuursorgaan van het Rode Kruis, overdondert haar. „Daar had ik helemaal niet op gerekend.” Maar het Rode Kruis, waarbij ze al sinds haar verlovingstijd is betrokken, is naast Pieter haar grote liefde. „Ik ben hooked for life”, zegt ze tijdens een bezoek aan Namibië. „Het Rode Kruis laat je niet los.”

Bestuursfuncties heeft ze niet meer, maar de betrokkenheid en de belangstelling zijn gebleven. „De margriet is overblijvend”, weet echtgenoot Pieter uit een boek over planten. Dat is waarschijnlijk het geheim van de „schoonheid en eeuwige jeugd van mijn vrouw”, vertelt hij bij haar 65e verjaardag. Tien jaar later is dat nog steeds zo.