Ze vond het zelf aanvankelijk wel een wonderlijk idee: „Ik zag ons als tegenpolen, maar merkte dat agenten juist heel veel gevoel hebben voor poëzie. Ze snappen dat je taal op verschillende manieren kunt inzetten. Hoe ze met een collega praten, een slachtoffer, een verwarde man. Een agent weet heel goed dat één woord het verschil kan maken. Daarin hebben we elkaar gevonden.”

De Dichter des Vaderlands ging mee op huisbezoeken, rondes door de wijk en maakte arrestaties en zelfs een enkele achtervolging mee. Perquin: „Ik zag waaraan agenten worden blootgesteld, wat ze allemaal moeten doen en kunnen. De agenten die ik sprak zijn zich enorm bewust van de impact die hun werk heeft. Hun verhalen en herinneringen hebben me geraakt.”

Politiebaas Erik Akerboom is ingenomen met het boekje: „Deze tien gedichten zijn de verhalen van collega’s. Ze gaan over het politiewerk van alledag.”

Het bundeltje verschijnt in een oplage van duizend stuks, terwijl de gemiddelde oplage van een dichtbundel in ons land 750 is.