Column (ds. J Belder): Toekomstmensen
Natuurlijk trap ik een open deur in als ik schrijf dat wij bijna twee dagen geleden een grens overgingen. Alsof iedereen dat niet weet. Overal in de wereld werd het immers uitbundig gevierd. En dat in een tijd waarin grenzen steeds meer en sneller vervagen. In allerlei opzicht. Tussen landen, kerken, mannen en vrouwen.
De grensovergang tussen twee kalenderjaren prikkelt tot veel terugblikken en vooruitkijken. Aan jaaroverzichten geen tekort. Aan prognoses evenmin. Maar uiteindelijk kan geen mens een zinnig antwoord geven op de vraag wat 2018 ons gaat brengen, de vele goedbedoelde pogingen ten spijt. Het blijft speculeren. Trekt de economie nog verder aan? Meer koopkracht, meer welvaart, meer…? Wie beweert dat de spanningen in de wereld toenemen, zal minder snel van koffiedikkijkerij beschuldigd worden. Het jaar 2018 was ternauwernood begonnen of de Noord-Koreaanse leider Kim blufte over een knop op zijn bureau. Met slechts een druk daarop worden de Verenigde Staten van de kaart geveegd. Dan hoop je maar dat er geen kleine kinderen op een onbewaakt ogenblik met dat enge knopje spelen. Of dat Kims poetsvrouw te enthousiast tekeergaat op dat bureau.
Wat veranderde er eigenlijk ten opzichte van een week geleden? We namen onze zorgen en teleurstellingen mee, onze blijde en vreugdevolle herinneringen en nog wel meer. Veel mensen namen ook hun oude hart mee. Dat doen ze al jaar in, jaar uit. Dat is link. Een mens die zich niet aan God onderworpen heeft, buiten Christus leeft, hoe vroom en godsdienstig ook, kan weleens gevaarlijker zijn dan het gevaarlijkste dier. De geschiedenisboeken zijn ermee gevuld. De Bijbel niet minder. Machtswellustelingen moeten we overigens niet alleen zoeken in koninklijke en presidentiële paleizen. Ieder die achter zijn eigen zondige hart aangaat is een potentieel gevaar, én voor zichzelf, én voor anderen.
Afwachten wat dit jaar voor ons in petto heeft. Of toch niet. Het leven van een christen is immers niet afwachten, maar verwachten. Hij is een toekomstmens. Want wie Jezus heeft, gaat een goede toekomst tegemoet. Dat God deze wereld met al zijn wreedheden en gruwelen nog verdraagt, heeft alles te maken met Zijn geduld. Voor Paulus een belangrijk argument om Jezus Christus als Redder van zondaren met de allergrootste ernst en drang te verkondigen in de wereld. Hij wist van het komende oordeel en kende de liefde van God. Wie daar vol van is, kan toch niet zwijgen? Zo’n zinnetje stelt diepe vragen aan mijzelf en aan de stand van mijn geestelijk leven. Er staat inderdaad heel wat op het spel.
