Behendig parkeert Van der Horst zijn SRV-wagen voor de ingang van woon-zorgcentrum Amaris Arkemheen in Nijkerk. Algauw druppelen de eerste bewoners binnen. „Dag Koelewijn, hoe is het?” begroet de SRV-man een van zijn klanten. Van der Horst kent zijn klanten bij naam en weet vaak wat ze nodig hebben. Nadat de 94-jarige Koen Koelewijn zijn boodschappen heeft betaald, leidt de SRV-man hem aan een arm van het wiebelige trapje. „Tot de volgende keer!”

Van der Horst is een begrip in Nijkerk. „Ik ben een BN’er, een Bekende Nijkerker”, grapt hij. Als kleine jongen ging hij al mee met zijn vader, die melkboer was, om te venten. Vanaf 1967 werkte hij in het bedrijf van zijn vader. In 1972 kocht Ulbo van der Horst zijn eerste SRV-wagen. Een supermarkt op wielen was de toekomst, beloofde een fabrikant. Van der Horst breidde het assortiment uit met levensmiddelen en versproducten.

Vanaf de jaren 70 reden er in Nederland talloze SRV-wagens rond, zeker in dunbevolkte plattelandsgebieden. Jarenlang konden eigenaren van deze wagen een aardige boterham verdienen. Maar het tij keerde. Supermarkten zijn voordeliger. Tegenwoordig rijden naar schatting nog zo’n 200 SRV-wagens rond, de eigenaren zijn op leeftijd.

Van der Horst bereikte onlangs de pensioengerechtigde leeftijd, maar stoppen vindt hij geen optie. „Wat zou ik de hele dag thuis moeten doen? Stofzuigen of zo? Veel ouderen kunnen niet zonder me. Ze zijn al van slag als ik twee weken op vakantie ben.” De Nijkerker heeft geen opvolger. Zijn zoon wil niet verder met het bedrijf. Van der Horst verwacht niet dat zich op korte termijn een ander aandient. „Jammer, maar daar doe je niks aan.”

De SRV-man geniet in Nijkerk vertrouwen. Hij heeft een kamersleutel van de meeste bewoners van Amaris Arkemheen. „Als ik eerst overal moet aanbellen, duurt dat veel te lang. Sommige mensen die hier wonen zijn bijvoorbeeld doof.” Bovendien weet hij van de meeste verpleeghuisbewoners precies wat ze nodig hebben. „Wanneer iemand nog een pak melk heeft staan, hoeft hij geen tweede.”

Van der Horst bezorgt ook bestellingen die bewoners vooraf in hun klantenboekje schrijven. De klantenboekjes haalt hij vaak ’s avonds op. De volgende dag brengt hij de boodschappen. „Ouderwets? Nee hoor, het systeem werkt prima.”

Hij komt bij talloze mensen over de vloer en voelt zich soms een maatschappelijk werker. „Als ik ergens kom waar de gordijnen om elf uur ’s ochtends nog dicht zijn, bel ik aan bij de buurvrouw. Ik heb twee keer iemand dood aangetroffen; dat is geen pretje.”

Van der Horst houdt van zijn vak. „Je kunt het zien aan mijn winkel. De boodschappen staan keurig in de schappen. Mede dankzij mijn vrouw Gerrie. Samen vullen we de wagen bij.”

Hoe lang hij nog doorgaat, weet hij niet. „We moeten zien hoe lang mijn gezondheid het werken toelaat. Tot die tijd blijf ik de gezelligste melkboer van Nijkerk.”