Ook mijn man ging er helemaal van uit dat ons kind met de keizersnede ter wereld zou komen. Hij kende dit niet anders en dacht dat dit normaal was.

Ik zei hem dat ik het normaal vind om natuurlijk te bevallen, en wel thuis. Nu is thuis bevallen wereldwijd vrij uniek. Ook een kraamvrouw kennen de meeste Europese landen niet, dus in Egypte hoefde ik dit al helemaal niet te verwachten.

Ik vermoed dat geld de reden is dat veel Egyptische artsen aandringen op een keizersnede. Ik heb verhalen gehoord van dokters die een keizersnede eisen, ook wanneer die niet nodig is. Mede hierdoor stond ik erop dat we voor de bevalling van ons eerste kind naar Nederland zouden gaan. Mijn man steunde mij volkomen in deze beslissing.

Bij de voorbereiding op de bevalling kwamen nog andere culturele verschillen bovendrijven. „Jij wilt vast de navelstreng wel doorknippen”, zo stelde ik mijn retorische vraag. Het antwoord verraste mij. „Ik? De navelstreng doorknippen? Nee natuurlijk niet! Dat moet toch de dokter doen?” Het doorknippen van de navelstreng door de echtgenoot is niet gebruikelijk in Egypte – overigens heeft mijn man het uiteindelijk toch wel gedaan toen onze dochter er was. Helaas zijn er geen foto’s van gemaakt, dus is het maar de vraag of zijn Egyptische vrienden en collega’s hem straks geloven als hij zijn ervaringen met hen deelt.

De rol van de man rond een bevalling is in Egypte heel anders dan in Nederland. Tegenwoordig is het in Nederland heel gangbaar dat de man aanwezig is bij de bevalling en zelfs actief meepuft. In Caïro blijft de aanstaande vader tijdens de ziekenhuisbevalling in de wachtkamer met familie en vrienden tot de moeder met haar baby uit de operatiekamer komt.

Ook de nazorg in Egypte is anders dan in Nederland. Zeer waarschijnlijk is die in Egypte afhankelijk van het welvaartsniveau van de persoon in kwestie. De details hiervan ken ik niet, maar mijn man vertelde dat zijn zus zelfs helemaal geen nazorg heeft gehad toen ze vijf jaar geleden, via een keizersnede, een dochter kreeg.

Mijn schoonzus wilde haar kind bovendien graag borstvoeding geven, maar er was niemand die haar daarin begeleidde. Ik daarentegen werd in Nederland overspoeld met informatie over onder andere het geven van borstvoeding. Om nog maar te zwijgen van al de bezoekjes van kraamhulp, verloskundige, huisarts en consultatiebureau na mijn bevalling. In Egypte kennen ze het concept van een consultatiebureau überhaupt niet.

Soms geeft me dat wel zorgen over de toekomst van ons kind. Maar ik weet dat er uiteindelijk Eén is Die onze dochter beschermt. Dus ook als we straks in Caïro de draad weer oppakken, zal alles vast op zijn pootjes terechtkomen.