De roep om meer koopzondagen leidt in veel gemeenten steevast tot flinke discussies. Een belangrijk kenmerk hiervan is dat het voor- en tegenstanders niet lukt om elkaar te overtuigen. Argumenten van welke aard ook –principieel, economisch, sociaal, juridisch et cetera– schieten uiteindelijk meestal tekort. Daarvoor zijn de principiële verschillen te groot. Het christelijk uitgangspunt van zondagsrust en -heiliging staat lijnrecht tegenover de liberale visie dat mensen zelf mogen bepalen hoe ze de eerste dag van de week invullen.

Het tegenhouden van de koopzondagen is in veel gemeenten daarom niet eenvoudig, zo heb ik ook zelf als SGP-fractievoorzitter in Apeldoorn ervaren. Vaak wil op zijn minst een deel van de winkeliers op zondag open. Zeker als dit in omliggende plaatsen wel is toegestaan.

De veranderende maatschappelijke opvattingen werken door in gemeenteraden. De liberale partijen VVD en D66 brengen hun voorkeur voor meer koopzondagen nog sterker naar voren. Dat geldt zeker bij gemeenteraadsverkiezingen en formatiegesprekken om tot een nieuw college van burgemeester en wethouders te komen.

PvdA en GroenLinks zijn de afgelopen jaren steeds meer overstag gegaan. Terwijl zij aanvankelijk nogal eens terughoudend waren vanwege sociale motieven (belangen werknemers, geen 24 uurseconomie en de zondag als sociaal rustpunt), zagen deze linkse partijen dat veel mensen (en dus kiezers) toch wel graag gingen winkelen op de eerste dag van de week. Hierdoor veranderde hun opstelling. Eenzelfde beweging komt ook bij lokale partijen voor.

De christelijke partijen waren tegen de invoering van de koopzondagen. Maar de veranderende –lees: ruimere– opvattingen ten aanzien van de invulling van de zondag bij met name de achterban van het CDA en in mindere mate bij die van de ChristenUnie hebben effect. Dat bleek bijvoorbeeld deze week in Veenendaal, waar het CDA aangaf minder stellig in de discussie over koopzondagen te staan. Goede verstaanders –en dat zijn de voorstanders– ruiken hier de opening voor een deal over een proef met koopzondagen. En de praktijk leert dat als de deur eenmaal op een kier staat, de druk dan gestaag verder wordt opgevoerd om het aantal koopzondagen te verruimen. Jammer genoeg is dit in vele gemeenten zo gegaan. Het is de gestage druppel die de steen uitholt.

Door de toenemende druk van de voorstanders en de groter wordende verschillen in christelijke kring wordt het steeds moeilijker om pal te blijven staan voor de zondagsrust. Dat blijkt in veel gemeenten, zeker als de christelijke partijen een minderheid vormen. Als zij dan toch mogen meedoen met de collegeonderhandelingen, kunnen zij voor geweldige dilemma’s komen te staan. Mogen ze bijvoorbeeld een compromis sluiten over een beperkt aantal koopzondagen, omdat ze anders buiten het college blijven en er op andere belangrijke terreinen verkeerde dingen gebeuren?

Hoewel dit type afwegingen erg moeilijk is, moet toch de christelijke boodschap helder zijn: ten principale druisen de koopzondagen in tegen het vierde gebod van Gods wet. Het tegenargument dat een dergelijke notie in een seculiere samenleving niet meer landt, zal vaak blijken te kloppen, maar het gaat erom wat Gods Woord zegt.

Deze getuigenis is overigens geen zaak van alleen christenpolitici, maar van iedere christen. Wordt er meegeleefd als de kwestie van de koopzondagen speelt in de eigen woonplaats? Of is er sprake van lauwheid? Laat een christen een zoutend zout en een lichtend licht zijn en vooral bidden of de Heere God onze gemeenten en ons land terug wil brengen bij Zijn Woord en inzettingen.

De auteur is adjunct-hoofdredacteur van deze krant.