Veel Britten vinden het goed dat kroonprins Charles opnieuw trouwt. Het gaat bij dat huwelijk om een verbintenis tussen twee al eerder gescheiden personen: Charles en zijn geliefde Parker Bowles.De publieke opinie kan zomaar veranderen. Koning Edward VIII (1894-1972) trad ooit af wegens een huwelijkskwestie. Natuurlijk speelden er ook andere factoren. Maar toen hij de wens om met een al twee keer gescheiden Amerikaanse dame te trouwen niet introk, was dat de druppel die de emmer deed overlopen. Het kostte de koning de troon. Het veelbesproken Engelse conservatisme is kennelijk aan slijtage onderhevig.

Vasthouden aan het oude is trouwens iets anders dan zich beroepen op Gods Woord. Onder bijbelgetrouwe christenen is een nieuw huwelijk na een echtscheiding een heikel punt. Het gaat bij een echtverbintenis immers om een verbond tussen één man en één vrouw dat het hele leven omvat. Mensen mogen die door God gelegde band niet lichtvaardig breken. In bijbels licht vormt -globaal gesproken- alleen overspel een geldige reden om het huwelijk te ontbinden. Dat patroon van denken staat in de huidige cultuur evenwel heftig onder kritiek.

Juist omdat de samenleving qua normen en waarden anders denkt, is het juridisch ongedaan maken van de trouwbelofte voor mensen in de zogeheten gereformeerde gezindte een gevoelig punt. Wat mag? Wat is niet toegestaan? Menselijke relaties blijken telkens aangetast door de zonde. Dat kan aanleiding vormen voor verscheurend verdriet. Een vrouw, een man blijft alleen over. Kinderen worden de dupe. En wie durft in het licht van Gods alwetendheid te zeggen dat hij of zij volstrekt geen schuld heeft? Wat kan dat moeilijk zijn. Er is slechts één uitweg. Alle leed in het gebed bij de Heere neerleggen. Hij wil in Zijn Zoon Jezus Christus zondaren de schuld vergeven, nabij zijn en rust geven.

Prins Charles behoort niet tot de orthodoxe gereformeerden. Hij is anglicaan. Daarbij is sprake van een complicerende factor. Koning Hendrik VIII was verantwoordelijk voor de breuk met Rome. Echtscheiding was de direct aanwijsbare oorzaak. Zo ontstond in 1534 de Anglicaanse Kerk. Sindsdien heeft het staatshoofd formeel de leiding over die kerk. Het kan gebeuren dat de overheid na een volgens de Bijbel ongeoorloofde scheiding een nieuw huwelijk toestaat. De kerk zou dat eigenlijk als zondige daad dienen te veroordelen. Terzake van de kroonprins en Parker Bowles is sprake van belangenverstrengeling.

Er valt nog een andere vraag te stellen. Twee aartsbisschoppen besturen de Anglicaanse Kerk. Wat is de positie van het hoofd van de Engelse Kerk? Draagt hij een ambt? Is dat van belang bij de vraag of hij weer mag trouwen? Nederlandse kerken -hun uitspraken hebben natuurlijk geen enkele gezaghebbende waarde voor anglicanen- bogen zich ooit over zulke vragen. De synode van Franeker 1589 besloot „dat ds. Hero Heynes te Tjummarum, wiens vrouw hem verlaten had en die niet tot terugkeer te bewegen was, een nieuw huwelijk mocht aangaan, zulks naar luid van Gods Woord en overeenkomstig het advies van de theologische hoogleraren te Franeker.” Er was geen sprake van dat de genoemde predikant werd gedwongen tot het neerleggen van zijn ambt.

Het valt moeilijk te staven dat prins Charles kerkelijk ambtsdrager is. Dat hoeft ook niet. Want het criterium voor het al of niet geoorloofd zijn van z’n nieuwe relatie ligt niet primair bij de vraag of hij een ambt heeft. Het belangrijkste is de kwestie of een scheiding in het licht van Gods Woord door de beugel kan. Maar zelfs als er sprake was van volstrekte onschuld van de prins heeft het hoofd van de kerk op z’n minst een voorbeeldfunctie. Het valt te vrezen dat de betrokkenen zich dat onvoldoende realiseren.