Vijf jaar geleden had Khosrow nog geen hoop dat het islamitische regime in Iran zou vallen. Nu wel. „Binnen een paar jaar stort dit barbaarse systeem in. De onvrede is wijdverbreid en de onrust laait op zo veel plaatsen op, dat de val van dit regime zeker is”, zegt hij.

Samen met Neda en Fati vormt hij het bestuur van Comité Gerechtigheid Slachtoffers Iran 1988 (CGS1988). Hun werkelijke namen luiden anders; vanwege het gevaar ontdekt te worden willen ze alleen met een andere naam in de krant.

Het Iraanse comité bestaat uit nabestaanden van slachtoffers van de massamoord in 1988. Bij dit ”grootste bloedbad in Iran na de Tweede Wereldoorlog” executeerde het fundamentalistische bewind circa 30.000 tegenstanders.

Gevaar

„In Teheran zijn de moordenaars van toen de ministers en moellahs van nu”, zegt Khosrow. „Omdat Iran de mensenrechten blijft schenden, wil ons comité dat regeringen dat onrecht onderzoeken en een einde maken aan de straffeloosheid van Iraanse functionarissen.”

Verschillende Iraanse organisaties in ballingschap verklaren dat er sinds 1988 tienduizenden gevangenen zijn terechtgesteld. „Wij mogen die slachtoffers niet vergeten”, benadrukt medebestuurslid Neda.

Haar broer is destijds geëxecuteerd, maar ook zijzelf loopt nog steeds gevaar, omdat Iran nabestaanden van slachtoffers blijft oppakken. Tegelijk neemt het verzet binnen Iran toe. Elke woensdag verschijnen op sociale media filmpjes van Iraanse vrouwen met witte sluiers, uit protest tegen de verplichte hidjab.

In gevangenissen voeren hongerstakers actie tegen de slechte omstandigheden waaronder politieke gevangenen vastzitten. Jongeren komen in opstand, omdat ze geen uitzicht hebben op werk.

„Het regime voelt de druk groeien en treedt daarom steeds driester op. Steeds vaker worden tegenstanders opgehangen. Vrouwen die zich actief verzetten, krijgen zuur in het gezicht gegooid”, vertelt Neda.

„Het regime ontkent de problemen in alle toonaarden”, merkt comitébestuurslid Fatima op. „Er is veel armoede en miljoenen kinderen krijgen geen onderwijs. Ik zat in 1988 in de gevangenis en heb er veel ellende gezien: meisjes van 13 jaar tot hoogbejaarden zaten achter de tralies, bahaï-gelovigen werden zonder vorm van proces opgehangen. Ik ben gevlucht, mijn familie is verspreid over de hele wereld. Maar steeds duidelijker blijkt dat het systeem verrot is en op instorten staat.”

Massagraven

Onder de als gematigd beschouwde president Hassan Rohani is niets veranderd, zegt het comitébestuur. „Gematigd of hardliner, beide onderdrukken het Iraanse volk even hard”, meent Khosrow. „Het regime, bijzonder bang dat zijn wandaden openbaar worden, is bezig de massagraven te verwijderen en het bloedige verleden uit te wissen. Op het sociale netwerk Telegram, een Russische variant van WhatsApp, roepen Iraanse gebruikers ons op dit bekend te maken. De autoriteiten willen eigenlijk af van Telegram, maar durven het niet plat te leggen uit vrees voor de reactie van het volk.”

Geweldloos

Het comité CGS1988 vroeg begin vorige maand aandacht voor het onrecht in Iran met een demonstratie bij het Vredespaleis in Den Haag. „We zijn niet uit op wraak, maar op gerechtigheid op basis van het internationale recht”, stelt Khosrow. „We opereren legaal en geweldloos. In Europa wonen 100.000 Iraanse ballingen. Elk jaar komen zij in juni naar Parijs om de mensenrechtenschendingen in Iran aan de kaak te stellen.”

Over de houding van de Europese Unie is het comité teleurgesteld: „Europa heeft te veel oog voor de oliehandel met Iran.” De Amerikaanse regering onder Barack Obama gaf te veel toe aan de eisen van Teheran. Khosrow: „Het fundamentalistische regime in Iran is gevaarlijker dan een atoombom. Nu Donald Trump in het Witte Huis zit, zien we een veel sterker tegenspel. Er zit nu een compleet ander Amerikaans onderhandelingsteam, en ze zijn bijzonder goed bezig.”

Hoopvol

Die ontwikkelingen, zowel binnen Iran als op het wereldtoneel, stemmen Khosrow hoopvol. „Vroeger stond je ’s morgens op met de bange verwachting van nog meer ellende, nu overheerst het gevoel van ”welk goed nieuws kunnen we vandaag verwachten?””

Voor het comité is dat een stimulans zijn stem nog luider te verheffen. Neda: „Vrijheid is niet gratis. We moeten actief blijven.”

Fatima beaamt dat het haar dure plicht is op te komen voor de onderdrukte Iraniërs. „Maar als het regime eenmaal gevallen is, weet ik zeker: dan ga ik terug naar Iran om het land te herbouwen tot een vrij en vreedzaam land.”