Column: Uit elkaar
We gaan uit elkaar. Op mijn verzoek. Van mijn man hoeft het niet zo nodig. Hij vindt dat we juist goed bij elkaar passen. Alsof we voor elkaar gemaakt zijn. De kinderen vinden het ook helemaal niet nodig. Ze vinden dat ik best kan blijven. Dat het toch eigenlijk prima gaat. Bij elke gelegenheid die zich voordoet, proberen ze me nog voorzichtig over te halen. Maar ik blijf bij mijn keuze. Nee, we zijn helemaal niet op elkaar uitgekeken. Er is ook geen ander in het spel. Het is gewoon mooi geweest.
Gelukkig liggen we niet in een vechtscheiding. Die kent alleen maar verliezers. Met name kinderen lijden vaak onder zulke conflicten. Je moet er toch niet aan denken… Enfin, allemaal niet aan de orde, we gaan goed uit elkaar. Dat scheelt een hoop ellende. Immers, vroeg of laat kom je elkaar weer tegen. Wel zo prettig als je dan gewoon een vriendelijk woord kunt wisselen.
Ook financieel zitten er geen haken en ogen aan. Dat kan na vandaag allemaal vrij vlot afgehandeld zijn. Hoewel in veel gevallen armoede en scheiding causaal met elkaar verbonden zijn, is dat hier niet aan de orde. Mijn beslissing wordt niet veroorzaakt door armoede en zal evenmin resulteren in zwart zaad. Ook wel zo prettig.
Soms zit je echter op een punt in je leven waarop je je focus moet gaan verleggen. Bijvoorbeeld omdat je persoonlijke situatie ingrijpend veranderd is. Of omdat je werkzaamheden gewijzigd zijn. Dan kan het goed zijn om je tijd anders in te delen. Om andere prioriteiten te stellen en bepaalde verplichtingen te schrappen. Dat geeft lucht en ruimte, zowel in je hoofd als in je agenda. Daarom gaan we, op mijn initiatief, uit elkaar.
Toen we ruim twee jaar geleden met elkaar in zee gingen, wist ik nauwelijks waar ik aan begon. Ik had A gezegd, door te reageren op een oproepje op deze pagina. Columnisten gevraagd. Onderwijs, opvoeding én schrijven. Net iets voor mij. Maar op A volgt B, dus kon ik vierwekelijks met mijn pennenvruchten op de proppen komen.
Het voelde als een sprong in het diepe. Een gevoel van kwetsbaarheid overviel me, toen ik me realiseerde hoeveel mensen er meelezen. Met luchtige onderwerpen, maar ook met heel tere of persoonlijke zaken. Dat moest ik even overwinnen, maar daarna leverde ik maandelijks met veel plezier mijn bijdrage af bij de redactie.
Nu is het echter tijd om mee te bewegen met de mogelijkheden die het leven mij op dit moment biedt. Dat betekent: afscheid nemen.
Ik beloof u, deze scheiding dupeert niemand. Loyaliteitsconflict, schuldgevoelens? Allemaal niet nodig. Per slot van rekening is iedereen vervangbaar. De redactie zal de opvolging ongetwijfeld meesterlijk geregeld hebben. Ik geef de pen door. Veel schrijfplezier voor mijn opvolgster en voor u nog veel leesgenoegen! beeld iStock
