Het laatste levensteken kwam om 13.55 uur Nederlandse tijd aan bij de vluchtleiding. Cassini was toen al bijna anderhalf uur vergaan, maar het signaal vanaf Saturnus had daarna nog 83 minuten nodig om de aarde te bereiken, ook al ging dat met de snelheid van het licht.

„Het was een ongelooflijke missie, het was een ongelooflijke sonde, jullie waren een ongelooflijk team. Einde missie. De leider logt uit”, was de afscheidsboodschap van vluchtleider Earl Maize. Ruimtevaartorganisatie NASA meldde: „Elke keer als we Saturnus aan de hemel zien staan, zullen we het ons herinneren, zullen we lachen en zullen we terug willen gaan.”

Ondanks die woorden is de missie nog niet voorbij. De Cassini heeft zo veel gegevens opgeleverd, van zijn ondergang en daarvoor, dat wetenschappers nog jaren bezig zullen zijn om alles uit te pluizen.

De ondergang was nauwkeurig voorbereid. Sinds april dook de Cassini steeds dichter naar Saturnus. Daarbij vloog hij onder meer door de beroemde ringen rond de planeet.

De Cassini was in 1997 gelanceerd en kwam na zeven jaar vliegen aan bij Saturnus en zijn minstens 62 manen. Hij ontdekte daar onder meer oceanen op de Saturnusmaan Enceladus en zeeën van vloeibaar methaan op de maan Titan.

Na al die jaren raakt de brandstof aan boord (plutonium) langzaam op. De crash moet voorkomen dat de sonde ooit stuurloos inslaat op een van de manen van Saturnus. Daar zijn misschien sporen van leven te vinden. De vluchtleiding wil die niet radioactief vervuilen.

Samen met de Cassini ging ook de Huygens naar Saturnus. Die Europese sonde landde in 2005 op Titan. Nog nooit was een verkenner geland op een plek zo ver van de aarde. De sonde was vernoemd naar de Haagse wetenschapper Christiaan Huygens (1629-1695), die veel onderzoek had gedaan naar Saturnus en zijn manen.