Column: Rome is het mierenkasteel van Italië in het klein
We rijden met het gezin door een echt ansichtkaartenlandschap. Mijn vrouw zoekt op de digitale kaart naar de bewegende blauwe pijl en zegt: „Hier rechts ligt Castello delle Formiche.”
Castello delle Formiche, wat een naam: mierenkasteel! Mijn eega drukt op een paar knoppen en leest voor wat internet over het dorp weet.
„Het gehucht ligt op 2,38 kilometer afstand van Otricoli, waarvan het deel uitmaakt. Het ligt op 96 meter boven zeeniveau. Andere dorpen en gehuchten die deel uitmaken van Otricoli zijn Case Sparse, Poggio, Santo Janni en Villa Santa Maria.”
Fantastische namen, allemaal. Het zegt alles waarvoor Italië staat. Je zult maar in Verspreide Huizen (”Case Sparse”) wonen. Heerlijk. Wat een ruimte. Geen burengerucht.
Of op de Heuvel (”Poggio”), kan het nog Italiaanser? Hooguit wat lastig voor de postbode. Er zijn nogal wat ”poggio’s” in het land. En zonder ”Santa Maria” geen Italië en die Heilige Janni is natuurlijk een plaatselijke patroonheilige, waarschijnlijk wordt Johannes bedoeld. De Doper of de Evangelist, het is om het even.
De internetsite houdt niet op met het produceren van gegevens. De informatie is aan de ene kant geheel oninteressant. En toch zegt het alles over het mooiste land ter wereld. In dit mierenkasteel wonen 74 mensen: 39 mannen en 35 vrouwen (hoewel mieren zelf trouwens geslachtloos zijn). Zo’n derde van de inwoners is ongehuwd en ongeveer de helft is getrouwd. Dat sluit goed aan bij de nationale trend. De categorie ”ongehuwd samenwonend” bestond tot voor kort sowieso niet. Er is een persoon gescheiden. Ik vermoed dat zijn of haar ex zijn of haar biezen heeft gepakt en naar Verspreide Huizen is vertrokken.
In het mierendorp wonen zes weduwen en weduwnaars. Ik zie de voorpagina al voor me van de Corriere delle Formiche, zoals de lokale krant zou kunnen heten: ”Vergrijzing toegeslagen”. Veertien mensen zijn ouder dan 70 jaar. Nog eens veertien anderen lopen tegen de zeventig.
Pas werd bekend dat er in het land 15.000 honderdjarigen zijn, een absoluut mondiaal record. Geregeld voert een Italiaanse vrouw de lijst van oudste mens ter wereld aan.
Er wonen ook tien kinderen onder de 20 in het mierenkasteel. Ongeveer één kind per stel. Ook helemaal in lijn met de rest van Italië. Als wij een kinderfeestje houden, hoeven we zelden rekening te houden met een broertje of zusje van een klasgenoot. „In Castello delle Formiche wonen nul buitenlanders”, zo leest mijn copiloot verder. Dat is weinig. Hoewel het percentage buitenlanders van buiten de Europese Unie in Italië relatief laag is in verhouding tot andere landen.
Intussen rijd ik allang weer in de regio Lazio. Maar ik weet zeker dat het onzichtbare dorpje rechts of links dat wij –de vooruitgaande blauwe punt op de kaart– passeren, niet wezenlijk verschilt met het mierenkasteel, of voor mijn part Italië in het geheel.