Dat stelt professor Rudi D’Hooge van de Katholieke Universiteit van Leuven. „Kwispelen is in de eerste plaats een geruststellend signaal”, zegt de hoogleraar in de online-dagkrant van de KUL. Het gaat volgens hem om deels aangeboren, deels aangeleerd gedrag. „In een hondennest kwispelen de moederhond en haar pups duchtig naar elkaar. Honden die door een kat zijn grootgebracht, kwispelen ook, maar veel minder.”

Toch waarschuwt D’Hooge dat niet elke onbekende, kwispelende hond betrouwbaar is. „Sommige honden zenden tegenstrijdige signalen uit die voor mensen moeilijk te interpreteren zijn. Of ze worden plots zo angstig wanneer ze benaderd worden, bijvoorbeeld door een voorgeschiedenis van mishandeling, dat ze de hand bijten die hen wil strelen.”