Visser (1928-2015) begon als één van de eersten met ijzer te werken, zo verklaart het museum de titel van de expositie, en zijn vroegste beelden, geabstraheerde dier- en mensfiguren, bestonden uit aan elkaar gelaste resten uit het bedrijf van zijn vader, een aannemer. Later ging hij aan de slag met afgedankte spullen zoals autobanden, olievaten en ruiten, maar ook met natuurlijke materialen als veren, schelpen, eieren en wol. Zijn werk werd nog veel abstracter.

Parallel aan de sculpturen maakte hij grote geabstraheerde potloodtekeningen van bijvoorbeeld planten, bomen en bergen. In collages gebruikte Visser vaak uitgeknipte foto’s van onderwerpen uit zijn omgeving of van werken van illustere collega’s als Brancusi en Arp.

Toen Carel Visser in 2004 de oeuvreprijs de Wilhelminaring kreeg, werd hij door de jury afgeschilderd als nestor van de Nederlandse beeldende kunst van de afgelopen eeuw. Zijn onderwerpen, stijl en materialen wisselden door zijn hele loopbaan heen, maar plant en dier bleven zijn grote bronnen van inspiratie.

Werk van Carel Visser is opgenomen in de collecties van musea in binnen- en buitenland.