Ik ben intussendertig weken zwanger, in Caïro. Dat is een ervaring apart. Eind april kreeg ik fysieke klachten. Niets ernstigs, een veelvoorkomende infectie. We kregen medicijnen voorgeschreven door de Egyptische verloskundige die mijn zwangerschap vanaf het begin had gevolgd. Die avond, toen ik het medicijn zou innemen, had ik er geen gerust gevoel over. Ik nam het niet in, de hele week niet.

Bij de volgende afspraak met de verloskundige hadden mijn man en ik de medicijnen meegenomen om te laten zien. De verloskundige vroeg nergens naar en ik was het al bijna vergeten te noemen. Gelukkig dacht mijn man eraan. We lieten het bewuste medicijn zien, waarop de verloskundige schrok. „Dat mag je niet innemen! Dat is niet voor zwangere vrouwen.” Wat bleek: de apotheker had mijn man het verkeerde medicijn gegeven. Hij had ”amrizole” moeten ontvangen en niet ”amrizole-N”. De verloskundige had het zelf belabberd op het recept geschreven. Hij had amrizole-N genoteerd, met een kruis door de ”N”, maar dat was dus niet duidelijk te zien geweest.

Wat waren mijn man en ik God dankbaar! We hebben duidelijk Zijn bescherming ervaren. Als ik het medicijn had ingenomen, had het de baby ernstig kunnen schaden.

In deze tijd van de zwangerschap vallen mij opnieuw de cultuurverschillen tussen Nederland en Egypte op. Toen ik de baby vanaf ongeveer twintig weken voelde bewegen, vroeg ik mijn schoonzus enthousiast of ze haar hand op mijn buik wilde leggen. Ze bedankte. Dezelfde reactie kreeg ik van mijn schoonmoeder en zelfs van mijn man.

Ze dachten dat dit gevaarlijk zou zijn voor de baby, of die op zijn minst zou beknellen. Zoiets had ik nog nooit gehoord. Mijn man legde, na mijn verzekering dat het echt veilig was, toch zijn hand op mijn buik. Hij deed dat héél voorzichtig en niet lang.

Wat een verschil met toen ik kortgeleden in Nederland was voor een trouwerij, waar ik getuige mocht zijn. Tijdens de rit van het vliegveld naar huis zei ik spontaan: „De baby beweegt.” Direct voelde ik mijn moeders hand op mijn buik. Ik was even perplex, want dat was me nog niet gebeurd zolang ik zwanger was. Lachend zei ik: „Ik ben weer in Nederland.” Het korte verblijf in Nederland was een heerlijke adempauze. Het was overweldigend om het verschil te ervaren tussen de Nederlandse en de Egyptische gezondheidszorg. De echo in het Nederlandse ziekenhuis was heel scherp. Ik kon gemakkelijk meekijken via een groot scherm. Totaal anders dan tijdens de eerste echo in Caïro, waarbij ik moest vragen om ook iets van het computerschermpje te mogen zien.

Inmiddels ben ik in Egypte bij een andere verloskundige terechtgekomen. Met die nieuwe kan ik lezen en schrijven.