Dat zegt directeur Maurice Glaudi van de Sint-Josephschool, waar de drie kinderen op zaten.

Glaudi maakt loodzware dagen mee. Hij moet geschokte leerlingen en ouders opvangen.

Ook sprak hij met de familie van zowel Liesbeth van Schaik als haar ex-man, vader van de vermoorde Tygo (5), Esli (7) en Dion (8). „Ik zit in een dubbelrol. Aan de ene kant heb ik zelf intens verdriet. Ik ben dubbel verbijsterd, ik kende de vrouw en de drie kinderen. Ik moet mezelf overeind zien te houden. Ik slaap zo’n vier uur per nacht. Maar ik word gelukkig goed in de gaten gehouden. Aan de andere kant moet ik het team op school begeleiden en zorgen voor opvang. Ik ben bij de naaste familie geweest. Hun verdriet is intens. Er zijn geen woorden voor.”

Hoe is het nieuws over de exacte toedracht van het familiedrama aangekomen?
„Aan de ene kant is het fijn dat we nu een aantal feiten weten. Anderzijds merk ik verharding en onbegrip in het dorp. Velen hebben moeite met de waaromvraag. De vrouw zou weloverwogen tot haar daden zijn gekomen. Dat geeft ontzettend veel verdriet. Eerst konden we nog denken dat het om een wanhoopsdaad ging. Maar zo liggen de zaken kennelijk niet. Dat maakt het met name voor de familie aan beide kanten zeer moeilijk. Dat geeft een extra zorg, een extra dimensie aan de zaak. De familie denkt nu: Zijn we tekortgeschoten? Waarom heeft ze niets gezegd?”

Psycholoog Wolters gelooft niet dat het om een weloverwogen daad gaat.
„Het is allemaal heel ongrijpbaar. Vrijdagavond is de moeder nog bij haar ouders geweest. Er leek niets aan de hand. Ze haalde een taart uit de vrieskist en was vrolijk. Maar het lijkt erop dat ze toen al bezig is geweest met haar plannen. Ze stond bekend als een sterke persoonlijkheid, maar dat is kennelijk de buitenkant geweest.”

Hoe leg je schoolkinderen uit dat een moeder haar eigen kinderen ombrengt?
„Dat is moeilijk. Dit is nauwelijks te bevatten. Het zal mij benieuwen met wat voor vragen de kinderen gaan komen. Eerst konden we zeggen dat iemand erg ziek kan zijn en niet meer weet wat hij of zij doet. Nu ligt dat toch wat anders. De vrouw heeft in alle rust brieven geschreven. Kennelijk kan een moeder weloverwogen haar kinderen ombrengen.”

De burgemeester ziet voor scholen een belangrijke rol weggelegd bij de verwerking van het drama.
„We krijgen gelukkig hulp van de GGD en de jeugdhulpverlening. Er is al een aantal leskisten gearriveerd. Kinderen kunnen op papier of met krijt uiting geven aan hun verdriet. Nu geven we vooral aandacht aan de eerste opvang. Maar over twee maanden zullen we ook klaar moeten staan voor de kinderen.”