„Gaat in door de enge poort; want wijd is de poort en breed is de weg, die tot het verderf leidt en velen zijn er die door dezelve ingaan.”

Het is erg als we terugvallen in onze geestelijke ongevoeligheid. Ik bemerk dat zij die hun overtuiging onderdrukken en in hun zonden volharden, een volgende keer niet zo gemakkelijk worden bewogen: elke ontwaking die men onbenut voorbij laat gaan, laat de ziel slaperiger achter dan zij tevoren was, en minder geschikt om opnieuw tot een heilig gevoel te worden opgewekt.

Daarom zou ons hart zeer ongerust moeten worden bij de gedachte dat het van zijn zorg kon worden ontslagen op een andere dan de juiste manier. Iemand die de jicht had, werd ervan afgeholpen door een kwakzalversmiddel dat de ziekte naar binnen deed slaan, zodat de patiënt stierf. Van zielensmart te worden genezen door een valse hoop zou een verschrikkelijke zaak zijn: het middel zou erger zijn dan de kwaal. Het is heel wat beter dat een teer geweten ons jaren lang zou pijnigen, dan dat wij dat zouden verliezen en omkomen in de hardheid van ons hart.

Toch is ontwaking niet iets om bij te blijven staan, of om te verlangen dat zij maand na maand voortduurt. Als ik met schrik opspring en bemerk dat mijn huis in brand staat, ga ik niet op de rand van mijn bed zitten en bij mezelf zeggen: „Ik hoopte dat ik niet wakker zou worden. Neen, ik ben zeer dankbaar dat ik niet ben blijven doorslapen!

Charles Haddon Spurgeon, predikant te Londen

(”Rond de enge poort”, 1889)