Inburgering moet prioriteit hebben aan formatietafel
Waar moet een nieuw kabinet met voorrang werk van maken? Die vraag valt nog niet zo gemakkelijk te beantwoorden. Er zijn problemen in de wereld die objectief gezien groot zijn, zoals de aantasting van ons milieu, maar die door veel mensen niet als urgent worden ervaren. Moet een nieuwe coalitie zo’n thema dan maar onaangeroerd laten? Natuurlijk niet. Het kenmerk van grote staatslieden is dat zij niet zomaar naar het pijpen van het volk dansen, maar ook zelf een mening hebben over wereldproblemen en daar beleid voor ontwikkelen.
Waar een kabinet zéker voorrang aan moet geven, zijn de thema’s die én objectief gezien groot zijn, én door burgers als zodanig worden ervaren. Een onderwerp uit die categorie is de kwaliteit van onze samenleving. Volgens het laatste SCP-rapport zijn Nederlanders het meest bezorgd over samenleven, immigratie, zorg, economie en veiligheid.
Samenleven en immigratie staan dus bovenaan. Het ligt daarom voor de hand dat een nieuw kabinet in elk geval van dit thema een speerpunt maakt. Hoe zorgen we ervoor dat in Nederland verschillende soorten mensen in vrede samenleven? Hoe zorgen we ervoor dat we enerzijds een gastvrij land blijven, maar het anderzijds niet toestaan dat te grote stromen immigranten onze maatschappij ontwrichten? En hoe bereiken we dat nieuwkomers zo snel mogelijk een plek vinden in onze samenleving, zodat ze een bijdrage kunnen leveren aan die samenleving en ze zich –min of meer– Nederlander gaan voelen?
Van een nieuw kabinet mogen we om meerdere redenen verwachten dat het op dit terrein iets dóét. We hebben immers allemaal kunnen horen dat diverse partijen hier tijdens de laatste campagne een speerpunt van maakten? CU-leider Segers schreef zelfs een boek over de breuklijnen in Nederland, waarvan de kloof tussen autochtoon en nieuwkomer er één is.
Dat er op dit terrein tot nu toe te weinig gebeurt, laat een recente actie van de Haagse wethouder Baldewsingh zien. Volgens deze PvdA-wethouder is het Nederlandse inburgeringsbeleid „aantoonbaar mislukt.” En omdat hij een beter, effectiever en meer verplichtend inburgeringstraject niet op de agenda van de landelijke politiek kon krijgen, is hij zelf maar een eigen inburgeringstraject gaan opstarten met verplichte stages en mentoren, vertelde hij dinsdag in de Volkskrant.
De actie van Baldewsingh is een teken aan de wand en een signaal dat de landelijke politiek zich moet aantrekken. Aan inburgering moet méér gedaan worden, meer in elk geval dan het verplicht ondertekenen van de door het huidige kabinet ingevoerde participatieverklaring.
Toegegeven, het thema inburgering van nieuwkomers is weerbarstig. Simpele oplossingen bestaan in dezen niet. Bovendien moeten we de overheid niet overvragen, alsof alle maatschappelijke problemen door háár op te lossen zijn.
Maar aan de andere kant: de landelijke politiek mag het toch niet laten gebeuren dat de gemeentelijke politiek haar de loef afsteekt? Ook zij moet doen wat haar hand vindt om te doen. Om te beginnen aan de formatietafel.
