Dit jaar gaat het anders. We hebben besloten de caravan thuis te laten en met een kleine en een wat grotere tent af te dalen naar de mooie Méditerranée. Omdat we met zo’n zonbestemming toch altijd buiten zitten. Bovendien slurpt een auto met caravan ook meer benzine. Over extra tol nog maar te zwijgen.

Een goede keus dus, maar het wordt wel wennen. Zeker omdat we als extra bagageruimte alleen een niet al te grote dakkoffer tot onze beschikking hebben.

Er worden thuis verhitte discussies gevoerd over wat je nu écht nodig hebt om drie weken goed door te komen. Een goed boek, een bal, een mobieltje – onze interesses liggen wat uit elkaar. Boek, voetbal en gsm worden op de lijst gezet. Met daarbij nog enkele broodnodige ingrediënten voor een geslaagd verblijf, zoals slaapmatjes en -zakken, een tafeltje, toch ook maar wat stoeltjes (hoewel die heel wat ruimte innemen), een kooksetje op gas, dus ook een gasfles. Daarbij plaatsen we nog wat kleren (wat extra voor mij), waxinelichtjes, tandenborstels en spelletjes en dan houdt het zo’n beetje op.

Dan begint het passen en meten. De maten van de dakkoffer en kofferbak worden minutieus in een schematische tekening geplaatst, spullen gewogen en opgemeten.

„Het moet net gaan”, is de conclusie.

In theorie dan. Want om in deze laatste schoolweek een al te grote chaos in huis te voorkomen, moeten we nog een weekje wachten voordat we de boel ook daadwerkelijk gaan inpakken. We kunnen bijna niet wachten om te kijken of onze geplande paklijst daadwerkelijk in en bovenop de auto past. Maar als het echt niet lukt, hebben we nog een optie over: dan gooien we de tent in de caravan. En gaan we alsnog met spullen en al richting het zuiden. Of zouden we toch drie weken zonder stoelen, een tafel of zelfs zonder bal en mobiel kunnen?