Veil was een bekende figuur in de Franse en Europese politiek. Ze was minister van Volksgezondheid en de eerste vrouwelijke voorzitter van het Europees Parlement. De Française kreeg de voorzittershamer in 1979 na de eerste rechtstreekse verkiezingen voor het parlement van toen nog negen landen. In 1982 werd ze opgevolgd door de Nederlander Piet Dankert (PvdA), maar ze bleef nog 12,5 jaar actief in het parlement.

De politica was ook een van de weinige Franse joden die de deportatie naar Auschwitz overleefde. Op haar arm stond 78651 getatoeëerd, haar nummer in de nazi-concentratiekampen Auschwitz en Bergen-Belsen. Het merkteken herinnerde aan een donkere periode in de geschiedenis van Frankrijk, waarvan zij bij diverse gelegenheden getuigde.

Als joodse vrouw van zestien en zeventien jaar had ze de kampen overleefd door te beweren dat ze achttien was. Dankzij die leugen om bestwil hoefde ze zich niet bij de gaskamers te melden, maar moest ze rotsblokken van vrachtwagens laden. Veil verloor in de kampen wel haar ouders en broer.

Veil, geboren in 1927 in Nice, volgde na de oorlog een studie rechten in Parijs. Ze ontmoette toen ook haar man, met wie ze drie zonen kreeg. Na een carrière als advocaat, werd ze in 1974 vijf jaar minister voor Volksgezondheid. Een van haar eerste daden was het legaliseren van abortus.

Ook in haar latere leven bleef Simone Veil actief, onder meer als voorzitter van het slachtofferfonds van het internationaal Strafhof (ICC) in Den Haag.

De huidige voorzitter van het EU-parlement, Antonio Tajani, verklaarde vrijdag dat Veils voorzitterschap „een langdurige impact heeft gehad op onze instelling”. „Simone Veil was Europa’s geweten en het is onze plicht haar inspirerende voorbeeld te bestendigen. Ik wil graag hulde aan haar betuigen, in mijn naam en in naam van het Europees Parlement.”