Ons nichtje Joy was met haar moeder op de wekelijkse Bijbelstudie. Ze liep naast haar moeder toen ze viel. Het 4-jarige meisje gaf aan dat haar arm erg zeer deed. „Ach, ze stelt zich aan”, oordeelden sommigen. Haar moeder twijfelde, maar besloot toch naar een overheidsziekenhuis in de buurt te gaan.

In Egypte bestaat de zorg uit drie kwaliteitslevels; onderaan de overheidsziekenhuizen, gevolgd door ziekenhuizen van kerken en moskeeën en dan dure privéklinieken. De laatste categorie is vergelijkbaar met Nederlandse zorg.

Uit de röntgenfoto bleek dat er een scheurtje in het bot zat. De dokter oordeelde dat er gips om moest, omdat het 4-jarige meisje niet in staat zou zijn rustig aan te doen met haar arm. Na twee weken zou het eraf gaan.

Ik was verbaasd toen ik het gips voelde, het was loodzwaar! De zomerse hitte maakte het gips voor Joy nog vervelender. Na twee weken oordeelde de dokter dat het nog een week langer om moest blijven; het scheurtje was niet genoeg geheeld. Een enorme teleurstelling voor Joy. Na nog een week wachten, kregen ze hetzelfde antwoord.

Zo langzamerhand begon het gips er vies uit te zien. Ik kon me niet voorstellen hoe zulk zwaar gips zou bijdragen aan Joy’s genezing. Ze begon namelijk last te krijgen van haar rechterschouder.

Joy’s moeder besloot halverwege week 4 naar een andere dokter –in een ziekenhuis dat werd gesubsidieerd door de kerk– te gaan om het gips eraf te krijgen; tevergeefs. De zaterdag erna probeerde ze het met mijn man nogmaals bij de dokter van het overheidsziekenhuis. ’s Morgens vroeg vertrokken ze, om ter plekke in het overheidsziekenhuis een afspraak te maken – dit kan niet telefonisch. In het overheidsziekenhuis was geen wc, geen speelgoed voor Joy om zich te vermaken en zelfs eten en drinken was niet mogelijk want het was ramadan. Ook al vast je als christen niet, uit beleefdheid tegenover moslims eet of drink je niet in het openbaar. Hoewel water drinken wel oogluikend wordt toegestaan, zeker bij kinderen.

Na uren wachten waren ze aan de beurt. De dokter wilde dat ze een röntgenfoto lieten maken. Dat kostte ook weer veel tijd. Vervolgens gingen ze naar het kantoor van de arts. Hij was echter al vertrokken. Hij vond het niet de moeite om te wachten.

Mijn man en schoonzus probeerden de spoedeisende hulp, maar de dokter daar zei dat hij het gips niet kon verwijderen, dat moest degene doen die het gips erom had gedaan. Mijn man werd kwaad maar het baatte niets.

De volgende dag ging Joy’s moeder opnieuw naar het christelijke ziekenhuis. Gelukkig trof ze een goede arts. Hij maakte een nieuwe röntgenfoto, want die van het overheidsziekenhuis was niet duidelijk genoeg. Hij constateerde dat het scheurtje was geheeld. Het gips ging eraf. Joy was dolblij.