Voor Israël zijn 2017 en 2018 bijzondere jaren vanwege verschillende jubilea. In 2018 vieren wij dat Israël zeventig jaar bestaat. Na zeventig jaar kunnen wij vooral concluderen dat Israël een waar succesverhaal is. Na de terugkeer van Joden in hun thuisland zijn wij er in relatief korte tijd in geslaagd een bijzonder land op te bouwen.

Deze maand staat er echter een ander jubileum centraal. Het is precies vijftig jaar geleden dat Jeruzalem werd herenigd na de Zesdaagse Oorlog. Ik was vijftien jaar, zat op de middelbare school en herinner mij nog heel levendig de dag waarop het Israëlische leger een einde maakte aan de bezetting door Jordanië in het oostelijke deel van de stad. Ook Joden die niet religieus zijn, waren zeer geëmotioneerd.

In de jaren dat de Oude Stad werd bezet door Jordanië, was het Israëli’s niet toegestaan om bij de Westelijke Muur, de heiligste plek voor het Joodse volk, te bidden, de muur te bezoeken of aan te raken. Tijdens de Jordaanse bezettingen werden synagogen in de Oude Stad verwoest. Sinds de hereniging van de stad mogen alle gelovigen de plaatsen bezoeken die voor hen heilig zijn. Precies zoals het hoort.

Jeruzalem is de hoofdstad, het centrum, het hart van het Joodse volk, en dat is al 3000 jaar zo. Joden eindigen hun gebed vaak met de woorden ”volgend jaar in Jeruzalem”, waarmee Joden in de diaspora de wens uitspreken om terug te keren naar deze heilige plek.

Trieste grap

Toch zijn er organisaties die nog steeds de band tussen het Joodse volk en Jeruzalem ontkennen. VN-organisatie Unesco heeft onlangs een bizarre resolutie aangenomen die de eeuwenoude band tussen het Joodse volk en de stad ontkent. De Tempelberg wordt omschreven als een heilige plek alleen voor moslims. De resolutie gaat totaal voorbij aan de Klaagmuur als de heiligste plek voor het Joodse volk. Iets anders dan een trieste grap kan ik deze resolutie niet noemen.

Niet alleen islamitische landen steunden deze resolutie, maar ook enkele Europese landen. Onvoorstelbaar. We kunnen van mening verschillen over hoe het conflict met de Palestijnen, inclusief de territoriale disputen waaronder Jeruzalem, moet worden opgelost, maar de band van het Joodse volk met de Tempelberg ontkennen, is simpelweg de geschiedenis herschrijven.

Verrekijker

Hoe er precies een eind komt aan het conflict met de Palestijnen zal aan de onderhandelingstafel moeten blijken. In het verleden ben ik bij onderhandelingen betrokken geweest, en ik kan uit ervaring zeggen dat het mogelijk is overeenstemming te bereiken. Onderhandelingen zijn nuttig gebleken en kunnen positieve resultaten opleveren. Belangrijk is dat er aan de complete afwijzing van de staat Israël door de Arabische wereld een eind komt. Overeenstemming met Israël zou voor de hele regio goed zijn.

Dat Jeruzalem de hoofdstad moet blijven van de staat Israël, is iets waarover in Israël consensus bestaat. Wij willen niet teruggaan in de tijd en naar een situatie waarin wij een verrekijker nodig hebben om onze heilige plaatsen te zien en deze plekken niet kunnen bezoeken. Wij waren dan ook teleurgesteld toen president Trump meedeelde dat de ambassade van de Verenigde Staten niet naar Jeruzalem zou verhuizen. Dat dit niet makkelijk is, begrijp ik. Ik hoop dat het in de toekomst alsnog gebeurt, omdat het een belangrijk signaal is voor de regio en de internationale gemeenschap.

Jeruzalem is niet zomaar een hoofdstad, het is het centrum, het hart van het Joodse volk, en ik ben blij dat we dit jaar vijftig jaar hereniging van deze bijzondere stad kunnen vieren. Een resolutie van Unesco kan deze eeuwenoude, ononderbroken band niet zomaar ontkennen.

De auteur is ambassadeur van Israël in Nederland.