TOEN

Overschild is een lief dorpje onder de rook van Groningen en heeft ongeveer 600 inwoners. Toen ik er in september 2009 kwam wonen, kostte het me weinig moeite om m’n draai te vinden. Mijn man Peter en ik woonden ruim en hadden een grote tuin. Het huis was al wat ouder, maar dat heeft zo zijn charme. Het enige minpuntje was een scheurtje in de draagmuur, maar dat namen we op de koop toe. We dachten dat het vast te maken had met de ouderdom van de woning.

Toen ik op een gegeven moment een nieuwe keuken wilde, kwamen er meer scheuren tevoorschijn. Inmiddels hadden we ook enkele aardbevingen meegemaakt, ik denk in 2011 voor het eerst. Daarvoor hoorde je er nooit iemand over. Eén beving was heel heftig. We lagen in bed en ineens begonnen alle deuren te klapperen. Onze honden raakten over hun toeren en in de oude servieskast kwam een plank naar beneden. Van de antieken borden en kopjes bleven er maar weinig meer heel. Enfin, dat is maar materiële schade. Scherven brengen geluk.

Een kennis bracht de scheuren in verband met de aardbevingen. Een deskundige die poolshoogte kwam nemen, bevestigde dat vermoeden. Toen ging het balletje rollen. Er kwamen experts, contra-experts en contracontra-experts over de vloer, in totaal wel zo’n twintig personen. De een maakte het nog bonter dan de andere. De oordelen liepen uiteen van: „Het is echt heel ernstig” tot: „Maak u zich geen zorgen mevrouw. Ik heb het wel erger gezien.”

Ondertussen nam het woongenot af en begonnen wij ons in eigen huis onveilig te voelen. De schade werd ook groter. De draagmuur is inmiddels doormidden, de vloer is naar achteren verzakt en de voorgevel staat los van het huis. Door de kieren kunnen we een hand naar buiten steken. De grootste boosdoener is de fundering. Ons huis is eigenlijk aan het breken, hangt nog slechts vast op de kelder.

Intussen staat onze woning zo’n zeven jaar te koop, maar er is natuurlijk geen hond die het wil hebben. Overigens staat in heel Overschild bijna geen huis meer recht. Het weidse en eens zo lieve dorpje voelt nu als een onveilige plek.

NU

In mei vorig jaar hoorden we via een vriend van ons van de Pilot Koopinstrument, een proef van de Nationaal Coördinator Groningen om in het aardbevingsgebied te koop staande woningen op te kopen. Onder het motto ”Niet geschoten is altijd mis” meldden we ons online aan. Eind juli kregen we bericht dat we tot de 55 uitverkorenen behoorden die waren geselecteerd voor de opkoopregeling. Wij bleven sceptisch, maar toen we papieren thuis gestuurd kregen, werd het serieus.

Twee makelaars taxeerden onze woning en bepaalden de waarde op 150.000 euro. Dat was een tegenvaller, want ons huis stond voor 180.000 euro te koop. De regeling houdt in dat we slechts 95 procent van de huidige waarde van de woning krijgen, dus we teren er flink op in. Blijven zitten is ook niet echt een optie. Mijn ouders wonen in Den Helder en komen liever niet bij ons langs als het niet per se hoeft. En mijn oudtante uit Middelburg blijft ook weg nadat ze een keer een aardbeving meemaakte toen ze bij ons sliep. Dat is best confronterend.

We zijn dus overstag gegaan, hebben voor ons gevoel gekozen voor het minste van twee kwaden. Maar toen we het koopcontract wilden tekenen, bleek er een addertje onder het gras te schuilen. Er stond een passage in dat we het huis bewoonbaar moesten achterlaten. Hoe is het in vredesnaam mogelijk dat ze dit erin hebben gezet? Ze kunnen toch ook wel bedenken dat we onze woning niet zonder reden verlaten? Onze schoonzoon is erachteraan gegaan. Maar de gewraakte zin eruit halen, ho maar. Wel is inmiddels toegezegd dat er een soort bijsluiter wordt opgenomen.

We geloven pas dat we echt van ons huis af zijn als het zover is, als we bij de notaris hebben getekend. De ervaring heeft helaas geleerd dat de NAM en consorten onbetrouwbaar zijn. Er zijn ons al veel dingen beloofd, maar ons vertrouwen is minstens zo vaak geschaad. Zo hebben we iemand in de arm genomen die onder ons huis is geweest, daar foto’s heeft gemaakt en gesprekken heeft gevoerd met de NAM. Deze kosten zouden volledig worden vergoed, maar we hebben ze uit eigen zak moeten betalen. We voelen ons slecht behandeld, ervaren dat we worden beschouwd als profiteurs.

STRAKS

Volgende week horen we of de hypotheek voor onze nieuwe woning wordt goedgekeurd. Als het goed is, kunnen we op 17 juli verhuizen naar het Drentse dorp Zwartemeer. Peter is een rasechte Groninger en ik heb intussen ook mijn hart verpand aan de provincie. Het had dus wel wat voeten in de aarde voordat we het erover eens waren om Groningen te verlaten.

Fijn is dat we weer een grote tuin krijgen. Voorheen had ik een eigen hondenschool, waar ik lesgaf als hondentrainer. Dat bestaan wil ik in Drenthe weer nieuw leven inblazen. Wat dat betreft maak ik me niet zo’n zorgen over de verhuizing. Waar mijn brood is, is mijn vaderland. En mijn man gaat het ook wel redden. Hij is internationaal vrachtwagenchauffeur en dus veel minder vaak thuis dan ik. Voor hem is het gunstig dat we dicht bij de snelweg wonen en Duitsland om de hoek is.

Het belangrijkste is echter dat we weer een huis krijgen waar we ons veilig voelen. Mijn oudtante kan weer met een gerust hart komen logeren.