Op 11 mei 1867 voegde een door de grote mogendheden gedicteerd Verdrag van Londen het verdeelde Limburg toe aan Nederland. Tot op dat moment was de provincie al decennia vooral een Duits hertogdom, waarbij alleen de vestingsteden Maastricht en Venlo en omgeving bij Nederland hoorden. In 1866 viel de Duitse bond uit elkaar. Een jaar later kwam Limburg definitief bij Nederland.

Limburg had in 1830 meegedaan met de Belgische opstand tegen de ‘Hollandse’ overheersing. In 1839 kwam aan dit avontuur een eind en werd Limburg in tweeën gesplitst: een oostelijk en een westelijk, Belgisch deel.

Veel Limburgers bleven echter verlangen naar hereniging met België en de separatisten kenden een grote aanhang. Met Nederland hadden veel Limburgers niets op. In grote delen van Zuid-Limburg was Duits toentertijd de officiële taal. Pas na de Eerste Wereldoorlog maakte het Duits in oostelijk Zuid-Limburg plaats voor het Nederlands. Maastricht kende de hele negentiende eeuw Franstalige kranten: daar was Frans na het Maastrichts de tweede taal.

Ook de culturele contacten bleven gericht op de buurlanden: Brussel, Luik en het Rijnland lagen dichterbij dan Den Haag, mede door de taalbarrière met „die Hollanders”. Daardoor ontstond tot op de dag van vandaag de Limburgse cultuur met eigen, lokale dialecten. Iets van de status aparte klinkt nog door in officiële benamingen: Limburg heeft bijvoorbeeld een gouverneur, die zetelt in het gouvernement.