Column: Maranatha
Twee eekhoorns maken zich uit de voeten bij onze nadering. Een haas kiest het spreekwoordelijke pad. Een specht schaterlacht in het groenend hout. Reeën koesteren hun ouderweelde. Veldleeuweriken zingen het hoogste lied. Dorre bodems scheuren open. Voorjaarsbloemen, wit en geel, springen tevoorschijn. Vlinders wagen zich in het blinkend licht. Een hommel hangt zwaar aan een bloem te brommen. „De lentewind omruist ons zoet, de aard’ vangt aan te bloeien. Het leven overwint de dood.” Het is lente. Paastijd.
Het leven laat zich uitbundig zien en horen. De dood ook. Hij ontziet niets en niemand, gaat ook geen pastorieën voorbij. Ze hebben zelfs zijn bijzondere belangstelling deze dagen. Op luidruchtige wijze bespot hij het opstandingsevangelie.
Bomaanslagen, concentratiekampen, bloedige christenvervolgingen, verwoestende wapenen, dodelijke virussen en bacillen, Russische cyberaanvallen… Dat het rijk van de dood op z’n laatste benen loopt, zullen we weten. Hij spant zich tot het uiterste in om Pasen weg te filosoferen, redeneren en ridiculiseren. Aan handlangers geen tekort. Wordt de 85e verjaardag van het Noord-Koreaanse volksleger vandaag zijn zoveelste triomftocht? Ongeleide projectielen krijgen steeds meer touwtjes in handen. De dood kan zomaar op ons neerstorten, het dak boven ons bestaan instorten, het licht worden uitgeblazen. En Pasen dan?
Enkele decennia geleden schreef de Kamper hoogleraar Klaas Schilder een leerzame preek over Pasen en de graven. Omstandig legt hij uit dat het Pasen is ”geworden”. Het feest is nog maar ternauwernood begonnen. Maar met rasse schreden nadert de dag waarop de overwinning van Christus op de dood en zijn rijk finaal uit de doeken gedaan zal worden.
Het werd weer lente. We vierden Pasen. Bomen groenen, bloemen bloeien, vogels fluiten. Het leven gaat door als in de dagen van Lot en Noach. Maar er ligt wel een donkere dreiging over aller bestaan.
Paulus hoort in Romeinen 8 de hele schepping zuchten, inclusief de kinderen van God. Maar onder vrachten van zorgen en verdriet is er ook die geweldige troost dat Christus het allerergste heeft overwonnen. Dat is geen vlucht uit de werkelijkheid, of onderduiken in een roes, maar vrucht van leven door het geloof bij het geopende Paasvenster.
„Zo God voor ons is, wie zal tegen ons zijn?” (Rom. 8:31v), maar dat eerste willen en moeten we dan wel zeker weten.
In dat geval hebben we ook een woord voor deze kokende wereld onder het geduld van God. Zal Jezus’ wederkomst niet een van de sterkste motieven zijn om Hem in deze wereld te verkondigen? Maranatha, Jezus komt.
