Israëlische politici zijn nu echter zeer hoopvol. Op z’n minst verwachten ze dat Trump eind mei de stad Jeruzalem in z’n geheel tot hoofdstad van de staat Israël zal verklaren. Dat zou een eerste stap zijn op het pad naar de verplaatsing van de ambassade.

Of die verplaatsing van de ambassade er op korte termijn ook echt gaat komen, is nog maar de vraag. Trump heeft namelijk nog meer ijzers in het vuur. Hij lijkt serieus in zijn plan om een akkoord te bereiken tussen Israël en de Palestijnen. Binnenkort hoopt hij een ontmoeting te hebben met de Palestijnse president Abbas. Die lijkt op zijn beurt ook baat te hebben met een betere verhouding met de nieuwe president van de Verenigde Staten. Zo heeft Abbas de hakken in het zand gezet in zijn conflict met Hamas, de terreurorganisatie die het in de Gazastrook voor het zeggen heeft. Waarschijnlijk om aan de buitenwereld te laten zien dat hij, de Palestijnse president, heel anders is dan de terroristen in de Gazastrook.

Ondertussen heeft de Israëlische premier Netanyahu Duitsland geschoffeerd. Omdat de Duitse minister van Buitenlandse Zaken, op bezoek in Israël, ook besprekingen met mensenrechtenorganisaties had gepland die zeer kritisch zijn op Israël, was hij niet welkom bij de premier. Hoewel er genoeg te zeggen is over de gebruikte methoden van deze organisaties, heeft deze stap van Netanyahu in het buitenland veel kritiek opgeroepen. Duitsland, dat algemeen wordt gezien als een belangrijke zo niet dé belangrijkste bondgenoot van de Joodse staat, heeft rustig gereageerd. Zo noemde de minister zelf de afzegging „geen katastrofe”. Zijn programma aanpassen en tegemoet komen aan de eis van Netanyahu door zijn ontmoetingen met de betreffende organisaties af te zeggen, deed hij echter niet. En dat zegt eigenlijk veel meer dan zijn opmerking dat het geen ramp is dat het gesprek met Netanyahu werd afgeblazen.

In bepaalde politieke kringen in Israël leeft nog steeds het gevoel dat er met het aan de macht komen van Trump een heel nieuw tijdperk voor Israël is aangebroken. In de praktijk is daar tot nu toe echter nog weinig van te merken. Juist de uitspraken van Trump dat hij snel vrede wil tussen Israël en de Palestijnen maken duidelijk dat hij de facto het beleid van zijn voorganger Obama voortzet. Ook het verzoek uit de VS aan Jeruzalem zich te matigen met het bouwen van huizen in de Westbank, is daarvan een duidelijk teken.

Netanyahu en zijn regering doen er goed aan zich niet rijk te rekenen. Het tegen de haren instrijken van Duitsland, een van de belangrijkste landen in de Israël-kritische EU, is wat dit betreft het verkeerde signaal.