Tijdens een van mijn zeldzame bezoekjes aan de markt zag ik ze liggen: raapsteeltjes. De eerste van het jaar – althans, de eerste die ik zag. Natuurlijk nam ik een flinke bos mee, ook al lag de koelkast helemaal vol met genoeg groente voor de komende dagen.

De raapsteeltjes verdwenen in een stamppot, een traditionele met spekjes. De licht-pittige, sappige blaadjes en de knapperige steeltjes zorgen meteen voor een echt lentegerecht.

Ik moet bekennen dat ik pas vrij recent ontdekte dat raapsteeltjes eigenlijk geen aparte groente is: het is het jonge loof van de meiknol (en soms wordt ook het groen van de koolraap of de Chinese kool gebruikt). Raapsteeltjes schijnen ook makkelijk te kweken zijn in de moestuin en je kunt er meerdere keren van oogsten, net als van bijvoorbeeld rucola.

Een fijne groente dus, ook als je maar beperkte moestuinierruimte hebt. Of als je, zoals ik, door oprukkende schommels, glijbanen en allerhande spul op wielen hooguit in een bak wat experimenteert met een handvol groenteplantjes. Waarbij het natuurlijk wel de vraag is hoe je daarvan ooit een flinke bos raapsteeltjes voor een fatsoenlijke maaltijd kunt ogen.

Voorlopig heb ik als ik raapsteeltjesstamppot ga maken de markt of de groenteboer (of de beter gesorteerde supermarkt) nog wel nodig. Ook de tweede bos van dit jaar (raapsteeltjes zijn doorgaans verkrijgbaar tot juni, dus een beetje dooreten kan geen kwaad) kwam van de markt. Hij was bestemd voor een pastagerecht. Met gerookte zalm en crème fraîche, zoiets was het idee. Maar ja, die verleidelijke groentekraam, hè. Ineens had ik ook verse knoflook en twee portobello’s, van die mooie, grote paddenstoelen, gekocht. En de groentela lag alweer vol met eten voor de komende dagen. Dus moesten de portobello’s wel door de raapsteeltjespasta. En nu ligt de zalm dus nog in de koelkast. Te wachten. Samen met een makreel en twee wijtingen. Want de viskraam was ook al zo verleidelijk. Misschien toch maar goed dat marktbezoekjes zeldzaam zijn.