Het geknal moet in Jeruzalem te horen zijn geweest, maar ik heb er niets van gemerkt. In de vroege ochtend van 17 maart schoot het Syrische leger raketten af van het type S-200 op Israëlische vliegtuigen die een bombardement hadden uitgevoerd in Syrië. Israël schoot een van de raketten ten noorden van Jeruzalem neer met het antiraketsysteem Arrow.

Israëlische legerbronnen zeiden dat de luchtmacht doelen had getroffen in Syrië. In december liet minister van Defensie Avigdor Lieberman al weten dat zijn land de smokkel van wapens uit Syrië naar het leger van de sjiitische, pro-Iraanse Hezbollah in Libanon zal voorkomen. Dat dit geen loze woorden waren, wisten we al. De afgelopen jaren zijn er diverse berichten geweest over aanvallen op wapenvoorraden die bestemd waren voor Hezbollah.

De Syrische dictator Assad heeft echter laten weten dat zijn land niet passief zal blijven. Hij vertelde aan het Russische persbureau Sputnik dat zijn land de grenzen in het vervolg zal verdedigen. De Libanese krant Al-Diyar schreef vorige week zaterdag dat Syrië Scudraketten zal afschieten op militaire bases in Israël, als dat land weer militaire doelen aanvalt. En als Israël burgerdoelen in Syrië bestookt, zal de haven van Haifa en de petrochemische industrie daar worden bestookt.

Israël wenst echter buiten het conflict in Syrië te blijven. Maar niet ten koste van alles. Zo’n conflict is wél acceptabel als daarmee kan worden voorkomen dat zich een pro-Iraans front vormt op de Golan, tegenover de grens met Israël.

Dat Israël Iran niet naast de deur wil, is te begrijpen. Teheran heeft immers gezegd dat de Joodse natie moet verdwijnen van de aardbodem.

In de tweede plaats wil Israël niet dat Syrië wapens levert aan zijn bondgenoot Hezbollah. Volgens brigadegeneraal Nitzan Nuriel, voormalig hoofd van het terreurbestrijdingbureau, wil Hezbollah graag in het bezit komen van drie soorten wapens. De eerste zijn accurate langeafstandsraketten, zoals de Scud-D. Daarmee kan de terreurgroep zware explosieven schieten richting alle Israëlische steden. De tweede zijn luchtdoelraketten. De derde categorie zijn tactische chemische wapens, die Hezbollah kan inzetten op het slagveld.

Het is terecht dat Israël probeert de wapenzendingen te voorkomen. In 2006 deed Hezbollah zijn uiterste best de Israëlische steden te treffen.

Intussen is het de vraag hoe serieus Israël het dreigement van Syrië moet nemen. Dat land is verzwakt en de oorlog tegen de rebellengroepen kan nog jaren duren. Maar Assad denkt wellicht dat hij dankzij de Russische hulp de oorlog bijna gewonnen heeft. En dat hij zich daarom op Israël kan richten.

Israëls raketschild biedt bescherming tegen de raketten uit het noorden. Maar mogelijk is dat niet afdoende. Bijvoorbeeld zodra Hezbollah en Syrië veel raketten tegelijk afschieten. Het blijft daarom onzeker of Israël in dezelfde mate buiten de oorlog in Syrië kan blijven als voorheen.