„En er was een zeker man krank, genaamd Lazarus, van Bethanië, uit het vlek van Maria en haar zuster Martha.”

Ach, ons kan allerlei ongeluk en hartzeer overkomen, van ziekte, oorlog, dure tijd en andere droefenissen, net zoals het Lazarus verging toen hij stierf, werd begraven en reeds begon te ruiken. Ach, dan is er heel geen geloof. Dan denkt men: hoe zou de Heere Christus Lazarus nu kunnen helpen? Daarom is het geloof geheel terneer geslagen. Want Martha en Maria denken er niet aan, dat hun broeder weer levend en opgewekt zal worden.

Dit is óns tot een voorbeeld geschreven, want Lazarus en zijn zusters hebben het niet meer nodig. Zij zijn allang gestorven.

Maar het geldt ons. Wij moeten er vast van overtuigd zijn en het geloven, dat de Heere Christus macht over –en kracht tegen– alle ongeluk heeft en ons daarin helpen wil, hoe diep wij ook eronder bedolven of ermee overstelpt mogen zijn; ook als wij dood en begraven zijn. Het doet er bij Hem niets toe of iemand vier dagen in het graf ligt, zoals Lazarus.

Maarten Luther, hoogleraar in Wittenberg

(”Vanaf lijdenstijd en opstanding”, 1540)