Oranjes boeken ”De drieling”, ”Kampioen” en ”Top secret” hebben voor menig rood oortje gezorgd. Eerlijkheidshalve moet ik wel zeggen dat haar imago bij mij een deuk opliep door het schrijven van ”Het geheime logboek van Topnerd Tycho”, een boek waarin de evolutietheorie verbonden wordt met het scheppingsverhaal. Dit boek was voor mij een foutieve triomix van iemands spreekbuis-zijn, vrij schrijverschap en indoctrinatie.

Ze krijgt echter een nieuwe kans nu haar actieboek er is. Zelf zegt ze dat haar redacteuren haar erdoorheen gesleept hebben, omdat het schrijven voor volwassenen bepaald geen sinecure is.

Oranje is getriggerd door het verhaal van ”Driving Miss Norma” op Facebook. Deze Amerikaanse vrouw krijgt een dag voor de begrafenis van haar man te horen dat ze ongeneeslijk ziek is. Ze weigert behandeling en besluit met haar kinderen een rondreis door haar land te maken.

Ook de hoofdpersoon Leo gaat met zijn dochter Jennifer op reis in een Volkswagen T2. Hij verzwijgt voor haar dat hij palliatieve behandeling afgewezen heeft en daarom haast heeft. De sfeer is niet zoals je die van een familiereisje zou verwachten, maar dat is logisch als je leest dat hij zijn vrouw net begraven heeft terwijl het hun afspraak was om samen naar Portugal te reizen. Hij wil de belofte aan zijn vrouw niet verbreken en zet door.

Zijn dochter is ontzet over dit tijdstip, maar ze zegt haar orkestrepetities en muzieklessen af om met haar vader mee te gaan. Ze zijn tot elkaar veroordeeld, vergezeld door adembenemende hoestbuien, gemengd met bloed.

Leo behandelt zijn dochter oneindig nukkig. Non-communicatief als de twee zijn, kennen ze elkaars beweegredenen niet. Hij wil haar niet mee hebben als hij de uitslag bij de arts hoort en zij vertelt hem niet waarom ze zich niet veilig voelt bij haar vriend Mark. Hij wil blijven geloven tegen de klippen op, terwijl zij doet of ze dit al lang opgegeven heeft.

Omdat Corien Oranje gekozen heeft voor meervoudig perspectief, weet de lezer meer dan de romanpersonages. De lezer weet wie er begraven ligt onder de rozemarijnstruik in Cabo da Roca, Portugal. Pas aan het eind komt ook dochter Jennifer het te weten, maar voordat toenadering kan ontstaan, krijgt het verhaal een wending.

In deze novelle zijn pareltjes te vinden. In het motief van de ene oorsteker die Jennifer krijgt, maar waar al een geschiedenis aan voorafgegaan is. Maar ook in de opmerking die Leo plaatst na het sterven van zijn vrouw: „We slapen al bijna vijfenveertig jaar in hetzelfde bed. Ik verwacht niet dat dit problemen op zal leveren”. Ook een pareltje is de beschrijving van de eindeloze liefde die de vader voor zijn opgroeiende dochtertje laat zien. En toch blijft een novelle een weerbarstig ding. Er mag niet te veel overhoop gehaald worden, de ruimte is beperkt. Soms lijkt er sprake van inconsistentie in de relatie tussen vader en dochter. Het hoekige gedrag van de vader wordt uitgelegd als angst om dat wat je liefhebt te verliezen. Dat laat de eindeloos geduldige liefde zien als Jennifer nog klein is. Als er al sprake lijkt te zijn van toenadering, slaat dat vaak direct weer om in grilligheid en solisme. Bijna onnavolgbaar.

Soms gebeuren er te veel (onaangekondigde) dingen, zodat het niet echt geloofwaardig is. Datzelfde gevoel heb ik bij de snelle manier waarop Jennifer switcht van Mark naar Erik-Jan. Dat blijft een beetje vervreemdend. Maar verder is de auteur een mensenmens die zeker goed kan schrijven.

”Afspraak in Portugal” is een actieboek dat ik graag zal uitdelen en dat ik iedere lezer gun. Niet alleen om te genieten van de bewoordingen die de kronkelige hersenspinsels weergeven, maar ook om erover na te denken welke waarde wij nu eigenlijk aan het leven en aan elkaar geven.

Boekgegevens

”Afspraak in Portugal”, Corien Oranje; uitg. Royal Jongbloed, Heerenveen, 2017; ISBN 978 90 653 9429 3; 110 blz.; gratis bij aankoop van € 12,50 aan Nederlandstalige boeken tijdens de Week van het Christelijke Boek.