Een pastor op Schiphol heeft soms geen woorden voor gebed
Soms heeft een pastor geen woorden om te bidden. Zoals bij de ramp met de MH17 in 2014. „Hoe kun je nog bidden met iemand die drie kleinkinderen heeft verloren? Je bent dan toch lamgeslagen?” zegt luchthavenpastor Nico Sarot van Schiphol.
Zomaar een moment, vrijdag tijdens een werkbezoek aan het crisis- en rampenpastoraat op Schiphol, georganiseerd door de Raad van Kerken in Nederland. De raad plant werkbezoeken om het plaatselijke pastoraat beter te leren kennen en ervoor te zorgen dat pastores en vrijwilligers elkaar kunnen ontmoeten.
Protestanten, rooms-katholieken en vrouwen van het Leger des Heils (”Together we are one”, staat op hun jassen) – ze verdelen zich in groepjes en lopen onder begeleiding van vrijwilligers langs verschillende plekken op Schiphol. „Je wilt ruiken waar het rubber het asfalt raakt”, vat pastoor Joop Albers, een van de initiatiefnemers, de opzet samen.
Schiphol is een enorme werkgever: 64.000 mensen zijn werkzaam op het vliegveld. Het is de enige luchthaven ter wereld met een eigen mortuarium.
Stoom afblazen
Zo’n tachtig bezoekers hebben zich opgegeven voor het werkbezoek. Een vrijwilliger die op Schiphol werkzaam is, vertelt over de hoogte- en dieptepunten van zijn werk. Hoogtepunt was de aankomst van geadopteerde kinderen in Nederland, dieptepunt een 6-jarige jongen die terugkwam op de luchthaven nadat zijn ouders in het buitenland omgekomen waren bij een verkeersongeval. „Douanemedewerkers stonden in twee rijen klaar om deze jongen te verwelkomen. Ik krijg er nog steeds tranen in de ogen van als ik daaraan denk.”
Luchthavenpastor Sarot vertelt over zijn ervaringen in crisissituaties. „Het woord pastor geeft ontzettend veel vertrouwen. Moslims noemen je soms vader. Sommige passagiers moeten stoom afblazen. Wij lopen dan met hen mee, tot de ballon leegloopt. Het zijn vaak mensen die iets dramatisch hebben meegemaakt.”
Zoals die ouders uit Amerika die op Schiphol hoorden dat hun zoon in Zweden omgekomen was. „Ik trof hen in elkaar gedoken aan.”
De ramp met de MH17 blijft op Schiphol rondzingen. Ook de ontkenning van destijds: „Mijn dochter ís niet dood”, zei een moeder. „Er zijn áltijd overlevenden”, meende de vader. „Waar zijn mijn kinderen?” zo luidde een andere vraag. „Zouden ze lijden en missen ze nu hun ouders?” Nee, ze zijn in handen van God, vertelde Sarot hun toen.
Ds. M. J. T. Burema, predikant van de protestantse gemeente in Alphen aan den Rijn, vertelt over de schietpartij in een winkelcentrum in zijn woonplaats in 2011. „Een prachtige zaterdag, en ineens een kakofonie van sirenes. Hectiek, paniek, onbegrip. Je doet niets anders dan luisteren en mensen tot rust proberen te brengen. De meeste betrokkenen waren volledig getraumatiseerd. Opeens moet je pastoraat bedrijven waarvoor je niet opgeleid bent.”
Pastoor Age Kramer uit Den Helder was lange tijd werkzaam bij het evangelisch georiënteerde Zeister Zendingsgenootschap. „Ik had daar veel contacten met mensen uit verschillende culturen. Ik was pas in Jamaica. Daar praten mensen onbekommerd over de Heilige Geest. De Geest werkt niet alleen in pastores, maar in iedereen.”
De seculiere cultuur in Nederland wordt volgens hem steeds minder seculier. „De godsdienstige invloeden in de samenleving nemen toe, en die moeten we als kerkmensen serieus nemen.”
Dan is het tijd voor een nazit, met een hapje en drankje. De ervaringsverhalen roepen veel herkenning op. De meeste aanwezigen erkennen dat er een groot verschil is tussen een rampenoefening en een ramp zelf. Iemand vertelt een verhaal over een stewardess die in paniek raakte bij een noodlanding van een Turks vliegtuig op Schiphol. Ze zei: „Ik ben er wel voor getraind, maar zoiets had ik nooit meegemaakt.”
