Sinds zijn pensioen moeten hij en zijn vrouw rondkomen van een AOW-uitkering en een huursubsidie, bij elkaar goed voor 1386,13 euro per maand. „Als er geen gekke dingen gebeuren, hou ik wekelijks 63 euro over.”

Het is een rare dag voor Keijsers. Zojuist was er al een verslaggever van het Radio 1 Journaal, zaterdag maakt een cameraploeg van SBS-6 zijn opwachting. In de Leliestraat in Echt. Het straatbeeld wordt er bepaald door armoedig ogende flatjes met knalgele deuren, slecht onderhouden grasperkjes met kale plekken en achterdochtig kijkende buurtbewoners.

„Als ik mijn vrouw vanavond vertel wie ik over de vloer heb gehad, weet ze niet wat ze hoort”, zegt Keijsers. „Maar morgen is zij de pineut, dan laat ik haar het woord doen.”

Niet dat het veel uitmaakt wie van het echtpaar de mensen uitlegt hoe je als bejaard stel moet rondkomen van 1386,13 euro per maand. Iedereen die er op bezoek komt, belandt in dezelfde stoel; de enige die beschikbaar is voor bezoek. En als Keijsers alle persmensen ertoe kan verleiden hem na afloop van het gesprek nog even gezelschap te houden, ligt ook de bladwijzer van de Philip Margolin-thriller waarin hij is verdiept na morgen nog bij dezelfde pagina.

Al die belangstelling kon ook niet uitblijven. Donderdag riep de ouderenorganisatie Anbo gemeenten op bejaarden onder de armoedegrens actief op te sporen en financiële steun te bieden. Anbo schat het aantal noodlijdende bejaarden op zo’n 200.000. Ongeveer de helft van hen kampt volgens de organisatie bovendien met schulden.

„Een grandioos idee”, zegt de bejaarde over het plan van Anbo, want zelf naar de gemeente gaan, weigert hij pertinent. Keijsers, tevens voorzitter van het Ouderenplatform van de Socialistische Partij, is bij de ouderenorganisatie een bekende verschijning. En dus gaan alle telefoontjes over de vraag of de Anbo een oudere weet die met zijn verhaal naar buiten wil treden regelrecht richting Echt.

Daar rekent Keijsers met een pen en een kladje voor aan welke kostenposten hij zijn povere inkomen spendeert. Grootste uitgave is de huur van 460 euro per maand, gevolgd door gas, water en elektriciteit (130 euro), de verzekering (73 euro) en het ziekenfonds (64 euro). „Mijn vrouw kampt met reuma en migraine.”

Sluitpost is het bedrag dat het echtpaar reserveert voor de achttien kleinkinderen: 10 euro per kleinkind per jaar. „Ze treffen het niet met zo’n arme opa.”

Jaren geleden startte Keijsers, na een reeks uiteenlopende baantjes, in Den Helder zijn eigen fotopersbureau. Hij deed het tot zijn 65e. Toen bleek het door de moordende concurrentie geen haalbare kaart meer. Erg abrupt is de overgang van eigen ondernemer naar pensioengerechtigde niet verlopen. „Ik ben nog twee jaar doorgegaan als financieel adviseur. Van het geld wat ik daarmee verdiend heb, vernieuwden we de keuken en ons meubilair. Daarna begon de armoede.”

Waar het zal eindigen, durft Keijsers -kind van een Joodse vader en grootgebracht binnen de Rooms-Katholieke Kerk- niet te zeggen. Soms bespreekt hij zijn armoe met de Jehovah’s getuigen, die hem wekelijks trouw bezoeken. „Het zijn vrienden geworden.”

Als de behoefte er is, stort hij zijn hart uit voor de crucifix en het Mariabeeld boven zijn bed. „Ik geloof niet dat ze me in dit leven nog kan helpen. Maar misschien dat ze ervoor kan zorgen dat ik mijn vrouw straks zonder schulden kan achterlaten. Dat is mijn grootste wens. En mijn grootste zorg.”

Een enkele keer steekt de gedachte de kop op dat het zó allemaal niet had gehoeven. „Maar dat is niet zo”, weet Keijsers. „Toen ik begon te werken, verdiende ik 2,5 gulden per week. Later zijn de lonen gestegen, maar dat is allemaal in mijn kinderen gaan zitten. Geld voor een pensioen heb ik gewoon nooit gehad. En denk niet dat ik in mijn generatie een uitzondering ben. Dat gelooft alleen Balkenende.”