Roemer consolideert, maar wint weer niet
Desnoods gaat hij na de verkiezingen enveloppen vouwen voor zijn Socialistische Partij. Dat was in een interview met het AD het antwoord van Emile Roemer op de vraag of hij premier wil worden. En na de derde verkiezingen op rij waarin Roemer geen winst weet te boeken, is die grappende suggestie in ieder geval realistischer dan een premierschap. De partij komt met een verwacht verlies van een zetel niet verder dan veertien zetels.
Roemer, geboren in 1962 in Boxmeer, is al meer dan dertig jaar lid van de SP, en al ruim twintig jaar politiek actief. In 1994 trad hij toe tot de Boxmeerse gemeenteraad, acht jaar later werd hij namens de SP wethouder in zijn Brabantse geboorteplaats. In 2006 maakte Roemer zijn debuut in de landelijke SP-fractie, onder boegbeeld Jan Marijnissen.
De eerste klap kwam in 2010, de eerste keer dat de SP onder Roemer de verkiezingsstrijd aanging. Van de 25 zetels die Marijnissen in 2006 in de wacht sleepte bleven er onder Roemer maar vijftien over.
In 2012, na de val van het kabinet-Rutte I, leek Roemer zich te gaan revancheren. De partij stond in augustus, een maand voor de verkiezingen, in de peilingen op bijna veertig zetels. Maar na het eerste debat, waarin Roemer allesbehalve goed uit de verf kwam, zakte de SP als een plumpudding in elkaar. Roemer moest genoegen nemen met opnieuw vijftien zetels, maar haalde wel minder stemmen dan twee jaar eerder.
„Hij kan geen fractie leiden, laat staat Nederland”, zei een van de anonieme SP-Kamerleden die in december hun beklag deden tegen het AD. „Roemer is een aardige vent en iedereen om hem heen weet dat hij het niet gaat redden. Na de verkiezingen worden hij gewoon geslachtofferd.”
Enkele weken leek zich een forser verlies af te tekenen, maar dat scenario wist Roemer af te wenden. Maar door samenwerking met de VVD bij voorbaat categorisch uit te sluiten lijkt de partij opnieuw veroordeeld tot de oppositiebankjes.
