Een lange rok. Een zwart kapje op het achterhoofd. Geen mobiele telefoon. Geen e-mail. „We proberen zo sober mogelijk te leven”, vertelt Helma Tuijtel. Ze is op bezoek in Nederland, dat ze in 2001 voor Canada verruilde.

Helma groeide op in een oud gereformeerd milieu. Dat zegde ze vaarwel na haar huwelijk met Johan Tuijtel. Hun ideaal was een boerenbedrijf in de Alblasserwaard te beginnen. Maar door allerlei beperkingen en regelgeving kwam het daar niet van.

Het echtpaar zocht aanvankelijk naar mogelijkheden om in Denemarken een bedrijf te starten. Sinds jaar en dag doen Nederlandse boeren daar goede zaken. Acht keer reisden ze af naar het Scandinavische land. Maar tevergeefs. „We vonden het daar maar grauw en grijs.”

Meteen raak

Toen kwam plotseling de optie om in Canada een boerenbedrijf over te nemen. „Mijn man is er één keer heen gevlogen”, vertelt Helma. „En het was meteen raak. In 2001 vestigde de familie Tuijtel zich in Cherryville, in de westelijke provincie British Columbia. Met 32 koeien runnen ze daar een duurzaam bedrijf.

De eerste tijd was niet makkelijk, herinnert de Nederlandse boerin zich. „Je moet alle formaliteiten regelen. Een werkvergunning en al het andere papierwerk. En niet te vergeten: de taal leren. Dat was best een moeilijke periode.”

Maar intussen voelt Helma zich meer Canadees dan Nederlands. Het benauwende van Nederland dat ze ervoer, is voorbij. „De mensen zijn hier relaxter. Er is hier zo veel meer ruimte. En ik ben heel blij met de kerk.”

Dat laatste is een regelrecht wonder. Want Helma keerde na haar huwelijk de kerk de rug toe. „Ik heb me in de Oud Gereformeerde Gemeenten nooit thuisgevoeld. Alles werd beheerst door angst. Ik was zo verschrikkelijk bang om naar de hel te gaan.”

In Canada begon er echter toch weer een geestelijke zoektocht. „We hebben alle kerken gezien. Van Canadian Reformed tot een behoudende mennonitische gemeente. Op het laatst dachten we: laten we nog één keer naar die mennonitische gemeente teruggaan. Daar zijn we gebleven en nooit meer weggegaan.”

Dicht bij de Bijbel

De mennonitische gemeente in Cherryville omschrijft Helma als „streng” als het gaat om het naleven van uiterlijke leefregels. Tv-kijken, radio en sport zijn taboe. „Maar ik heb nog nooit een kerk gezien die zo dicht bij de Bijbel leeft. Dat vind ik verschrikkelijk mooi. De broederlijke liefde en eensgezindheid zijn weldadig.”

Om lid te worden van de gemeente in Cherryville moest Helma haar persoonlijke bekeringsverhaal kunnen vertellen. „Ik weet nog de dag dat ik op mijn knieën ben gegaan en om vergeving van mijn zonden vroeg. Ik heb toen gebeden zoals ik nog nooit gebeden had. Ik voelde dat op dat moment mijn zonden ook op dat moment waren verzoend. Dat maakte mij niet tot een perfect mens. Maar ik weet nu wel waar ik heen reis.”