Onder de Nederlandse militairen in Irak is de eerste dode gevallen. Een sergeant, vader van twee jonge kinderen, werd getroffen door een handgranaat. Dat is een ingrijpende zaak. Zoals dat ook het geval is wanneer mensen door een verkeersongeluk, een hartstilstand of anderszins uit het leven worden weggenomen.Onmiskenbaar zet de dood van deze militair het binnenkort te nemen regeringsbesluit over de verlenging van de Nederlandse missie onder druk. De vraag moet zelfs gesteld worden of de aanslag niet bewust gepleegd is om de Nederlandse politiek te beïnvloeden. Zoals de grote aanslag in Madrid ook een paar dagen voor de Spaanse verkiezingen plaatsvond.

Haakte na Madrid de PvdA af, thans maakt D66 duidelijk dat zij de missie niet wil verlengen. Dat de grootste oppositiepartij de inzet van Nederlandse militairen in dit risicogebied niet langer steunt, is op zich jammer. Veel pijnlijker is dat nu ook een van de regeringspartijen last krijgt van zwakke knieën.

Aangezien LPF en SGP en wellicht ook de ChristenUnie een regeringsbesluit tot verlenging van de missie zullen steunen, is er altijd nog een parlementaire meerderheid voor te vinden. Maar het wordt dan wel erg krap.

De oorlog tegen Saddam verliep vorig jaar voorspoedig, maar de pacificatie van Irak valt zwaar tegen. Daarbij komt dat niet alleen het ontbreken van de massavernietigingswapens, maar ook de recente onthullingen over mishandeling en vernedering van Iraakse gevangenen het morele gelijk van het Amerikaanse Irak-beleid hebben ondermijnd.

Toch zou het een volkomen verkeerd signaal zijn aan het moslimterrorisme om nu het voorbeeld van Spanje te volgen. Een leger dat zich al bij de eerste gesneuvelde terugtrekt, daar heb je niets aan. Dat kun je net zo goed afschaffen.

Opvallend is dat de militaire vakbonden in het sneuvelen van een Nederlandse militair geen reden zien om onze soldaten terug te trekken. Ook zij zien dat als een volstrekt verkeerd signaal.

Nederland heeft in Irak een betrekkelijk rustig gebied toegewezen gekregen. De Nederlandse militairen verrichten in al-Muthanna zinvol werk. Anders dan de Amerikanen zijn zij er duidelijk in geslaagd een goede band met de bevolking op te bouwen.

Maar tegelijkertijd worden zij ook gezien als een onderdeel van de geallieerde bezettingsmacht. Daar moeten we wel van uitgaan. Het harde optreden van de Amerikaanse militairen wordt ook hen aangerekend.

De landen die zich tot dusver als bondgenoot van Washington hebben opgesteld verkeren dan ook in een lastige positie. Het terugtrekken van de geallieerde troepen uit Irak is echter geen optie. Dat zou de chaos is het land alleen nog maar groter maken en ruim baan geven aan fundamentalistische of in ieder geval antiwesterse krachten.

Zo’n ontwikkeling moeten we zien te voorkomen. Zolang de inzet van een Nederlandse troepenmacht in Irak daar een bijdrage aan kan leveren, zullen we dat moeten doen. Ook al is duidelijk dat het leven daar gevaarlijker is dan hier of in andere gebieden waar Nederlandse soldaten in het kader van vredesoperaties heen gestuurd zijn.