„We waren grootgebracht met de trein en de bus. Dat was best te doen hoor, ook met ons gezin. Als we familie in Utrecht opzochten, trok je twee uur uit voor de reis. Maar bij de geboorte van onze vierde kwam toch de eerste auto, een Nissan Cherry. Die beviel goed, tot twee jaar later het vijfde kind zich aandiende en we echt groter moesten. Dat werd een tweedehands Renault Nevada. Gekocht bij de Citroëndealer, die op het idee kwam om achterin een tweedehands achterbank van een lelijke eend te monteren. Daarop zat je andersom en reed je achteruit. Dat vond iedereen prachtig. Meerijdende kinderen vochten om een plekje op onze achterbank. Na vijf jaar werd hij opgevolgd door weer een Nevada, omdat hij zo lekker groot was. En het achterbankje met drie gordels verhuisde natuurlijk gewoon mee. We hadden inmiddels zes kinderen, dus konden er zo met z’n achten in weg.

We kochten hem dit keer nieuw bij de Renaultdealer: de goedkoopste uitvoering die er was. Ik wilde hem per se nieuw hebben, want de eerste was een technische miskoop: afgeragd door een ondernemer uit Urk. Daar hebben we zo veel geld aan versmeerd dat we blij waren dat hij weg was. Gezien de ruimteverdeling was dit een goede keus: alles aan familieauto’s –Chrysler Voyager of Renault Espace– was veel duurder. Uiteindelijk hebben we de tweede Nevada pas na acht jaar weggedaan – net zo oud als onze jongste dochter toen was.

Over die achterbank hebben de kinderen het nog weleens: daar hebben ze heel wat plezier op gehad. Ook hadden ze als grap een neparm uit de achterklep gehangen, waardoor het net leek of er iemand klem zat. Op een parkeerplaats zag je de mensen weleens tellen als alle deuren opengingen en we er met z’n achten uit rolden.

Tegelijk is het ook een verantwoordelijkheid: rijden met drie kinderen achterin. Bumperklevers begreep ik nooit: je ziet toch dat je maar een klein stukje van die kleintjes af rijdt? Zo bezien is het een wonder dat er nooit wat gebeurd is.”

In de sloot

„De keus om nieuw te kopen bleek een goede: we hebben bijna niets met die auto gehad. De volgende kochten we ook nieuw. Omdat het aantal gezinsleden dat met de auto meeging inmiddels weer slonk, gingen we nu voor een vijfzitter: de Suzuki Wagon.

Om het bescheiden maatje wat te compenseren had onze schoondochter een sticker achterop geplakt: ”Pas op: Zwenkt uit!” Toch was hij nog best ruim, en goed te betalen.

De Wagon heeft ons uiteindelijk acht jaar gediend voordat hij op een winterdag van de weg gleed: achterstevoren in een sloot. Alles deed het nog, ook de radio, maar verder was hij zo goed als total loss. Dankzij de allriskverzekering konden we meteen overstappen op onze huidige wagen, de Kia Venga. Deze heeft een heerlijk hoge zit en rijdt ook een stuk comfortabeler. Uiteindelijk zijn we dus nog tot vijf auto’s gekomen. En wat grote bussen, die we in de tijd van gezinsgroei huurden met de vakanties. Daar ging alle bagage achterin; en de kinderen die niet voorin pasten op klapstoeltjes tussen de koffers. Dat ging altijd wel goed, behalve die keer dat we een volledig geblindeerde versie hadden, en ze dus in het donker zaten. Toen hoorden we af en toe achterin: „Zijn we er bijna?” Gelukkig gingen we nooit verder dan Hardenberg.

Over die dingen dacht je toen nog niet zo veel na. De kinderen hebben er gelukkig niets aan overgehouden en ze kunnen er nog steeds smakelijk over vertellen.”

Op een rij

De auto-biografie van Geert Jan Dekker uit Vollenhove.

• Nissan Cherry

• Renault Nevada (2x)

• Suzuki Wagon

• Kia Venga

serie Auto-biografie

Auto’s zeggen iets over hun bestuurders, want in de lak weerspiegelt zich het karakter van de eigenaar. Vandaag deel 13: de auto-biografie van Geert Jan (63) en Dikky (62) Dekker uit Vollenhove.